Sıkıştıkça düşünmek Şiiri - Mehmet Halil

Bir zamanlar aydınlar üzerine tartışmalar olmuştu. O tartışmalardan aklımda kalan ‘’aydınlar bilgi taşıyıcı ateş böcekleridir’’ gibi şeyler aklımda kaldı.
Oysa okuduğum romanlarda veya diğer yazılarda, gerçek anlamda aydınların eylem adamı olduğu, inandığı davalarda ölümü bile göze aldıklarını biliyoruz…
Tarihin tekerleğini ileriye doğru döndüren bu kararlı insanlara çok şey borçluyuz…
Tarihe mal olmuş o değerli insanlar hakkındaki tartışmaların bende bıraktığı izler, bizim aydınların daha ileride olduğu, geçen zaman içinde deneyimlerden elde edilenlerle daha ileri mevzilere sahip olduğumuzu sanıyordum.
Malum bizde bu tür tartışmalar ya rakı masasında ya da oyun masasında yapılır. Ciddi oturumlar en az yarım saat gecikmeyle başladığı halde rakı masasına ve oyun masasına gecikme affedilmez.
Aydın olmanın birinci kuralı da konforlu yaşamaktır. Konfora sahip olamayanlar onları anca dinleyebilir. Araya katılamazlar… Onlara o günlerde ‘’Küçük burjuva’’ denilmesine hiç tahammül edemezdim. Hep sıkıyönetim altında hep baskı altında, yarının garantisi olmayan şartlarda yaşadığımız için ‘’demokrat insanları kaybetme lüksüne sahip değiliz’’ diye kızardım…
Bu gün ve zor şartlar kapıya dayanınca gördüm ki, onlar iyi gün aydınlarıymış… Bu gün görüyoruz ki, tutarlı olan çok az sayıdaki aydın cezaevlerine tıkandı. Ardından hiç ses çıkmadı.
Şimdi ne kadar aptalmışım anlıyorum. Bize sendika dersi veren aydınların kendi aralarında doğru dürüst bir örgütlenmesi bile yok. Bir gazete patronu kuyruğundan tutup atınca diğerleri onu savunmak şöyle dursun, yeri boşaldığı için, onun yerini doldurma umuduyla seviniyordur.
İşte biz bu çarşaf çarşaf yazılar yazan ‘aydınlar’a güvenmişiz. Bu konfor düşkünlerini, bu küçük burjuvaları, iktidar sahipleri çok kolayca ellerine alıp kullanabiliyorlar. Otosansür adı altında kendilerini terbiye edenlere boyun eğiyor, gerçekleri görmezden geliyorlar…
En radikal söylemler ‘’herkes layık olduğu şekilde yönetilir’’ oluyor. Hani sizler ‘’emekçilere halka yol gösteren ateş böcekleri’’ydiniz.
Bu gün baskı ve terör altında ne kadar çok insanımızı kaybettik. Ne haksız savaşlar yüzünden ülkeyi dar boğazlara soktular… Ne çok insanımız tutulu, işten atılanlar, açlığa mahkum edilenler ne çok… Ama tabandan güçlü bir ses yok. Bizde aydınlar harekete geçmemek için hemencecik egemenleri haklı çıkaran silahlara sarılıveriyorlar…
Şimdi öğrendik ki, halkın kendi içinden çıkan, baskıları kendi etinde canında duyan aydınlar yetiştirmekten başka çare yok.
Şimdi bakıyorum da elbirliği ile ‘’dış güçler gelecek bizi kurtaracak’’ beklentisi var. Kendine faydası olmayana başkasının ne gibi faydası olabilir ki.
Kendini kurtarmak istemeyen biri, başkası niye kurtarmak istesin?