Sıkıldık Şiiri - Vildan Altunbaş

SIKILDIK!

Zaman aynı tonda işliyor,
Derinden ve acısız,
Görünüşte yok bir iz,
Ruh kıvrımlarında bir dolu is.

İnsancıl isler bunlar,
Yemek,bulaşık falan
Konuşacak mevzu kalmadı,
Kavga etmeye sebep,git gide arttı.

Düşünce sınırlarım,uçurumlara dayandı,
Tam çizgide duruyorum,
Bir hatayla akıl kaçacak biliyorum,
İpte cambazlar gibi,tüm hayatımı dengede tutuyorum.

Gönlüme göre döndüremedim ya seni,
Ben konuştum, sen konuşunca,
Kapandı sual defteri,
Yıkıntılar arasında bir yanım kayıp,arada bulama beni.

Bana yakın duran kelimeler,
Kelimelerle elele kim gezer,
Şu cümleler mi,anam babam,
Cümlelerin omuzlarında,nasıl ağlayam.

Hey! Hat! Yalnızım,
Yirmi voltluk bir ampul ve ben,
O duvarlarda gölge yapmakta,
Ben gölgelerden şiir yazmaktayım.

Kim anlayacakmış beni,
Kitap,kitap konu olsam yok ki değeri,
Kim çözebilecekmiş beni,
Yoktur bu ruhumun,dört işleme gelir bir denklemi.

29.03.2004
yazan:Vildan Demirci Altunbaş

....bazen kendi dertlerimden ben bile sıkılıyorum...