Şiirler ekerdik geceye

niçin hazin bir unutuluşla
hüzünlerle eğiliriz geceye
ya da, bir çığlıkla yalanlara
sürmeler çekeriz özenle? ..

kendimi ellerine bırakınca
ellerin kırardı buzlarımı
yüreğime kuşlar konar
avuçlarım kanardı birden.

çok zamanlı bir kayboluşun
üç boyutlu filmi başlardı o an
gülüşlerinin salıncağına kurulur
depremlerle sallardın çocuk yanımı.

imgelerin dansı eşliğinde
şiirler ekerdik birlikte geceye
mevsimler unuturdu saatleri
bir çoban kepeneğinde uyurduk.

şimdi, kimselere söyleyemediğim
kendimin bile taşımaktan korktuğu
ve taşıdıkça omzumda ağırlaşan
zincirlerin izi var yalnız yüreğimde.

dört nala koşan yılkı atları gibiydim
koştukça yelelerim savrulurdu rüzgarla
özgür ovalar, yeşil dağlardı meskenim
şimdi, bir kemendin izi var yüreğimde.