Şiirin Gazabı Şiiri - Beylem Gezer

ŞİİRİN GAZABI

Şiir dosttur şairine
Yıllandıkça kökleşir
Sarılır can suyu verenine
Çünkü şiir nankörlük etmez
Duyar şairin iç sesini

Lâkin şair mağrur bu aralar
Dünlerin ektiği dostluk tohumunu
Göz ardı etmekte
Hayatın dününde ve bu gününde
Damlayan şair
Aktığını zanneder
Acizliğini farkedemez
Mağruriyetinden

Şiir onun bu sırrını bilir ama
Dostluğum"iç sesi" değiştirir belki
Diye ümitlenir
Bekler sabırla

Milyonlarca şiir dökülür kağıtlara
Fakat kendini bulamaz orda
Anlam veremez olanlara

Şiir,âşık ya şairin kalemine
Bu aşkı kullanan şair
Yüklenir dış sesine
Cümle alem duyar
Şiirlerin Sultan’ını

Dost sır tutandır,der şiir
Dostumun iç sesi sırrımdı
Dış sese toplum hâkim
Bense bir toplum olamadım
Şairlerin gözünde
Tek dost kesmiyor onları
Çoğulcudurlar

Artık sır olmayan gönülde
Barınamaz şiir
Dostluğu gömer başlıklara
Dizelerini gizler adına

Başlıklar üşürken yatağında
Damladan ibaret olan Sultan,
Olmayan akıntının yatağını
Arar durur
Tam da o yolculukta
Şiirin gazabıyla karşılaşır
Kalem ilhamlara göz kırpar
Ve terk-i diyar ederler
Şairin küçük dünyasını

Şiirin adında gizlenen dizelerse
Umutlara sarılıp
Başlıklar üşümesin diye
Yeniden örtü olacakları günü
Beklerken şiirin aşk durağında
Bu defa şiirin aşkını tartmayacak
Yiğit şairler beliriverir ufukta

Kızgın, kırgın ve yorgun şiir;
Bir kez daha tartıya çıkarsam
Kaleminizi kırarım der
Şairlere