Şiir İklimi Şiiri - Nimet Öner

Şiir iklimi

Pencerenin Ardında
Hiçliğin içinde bir ev kurmuştu.

Kadın, perdeleri araladı o sabah,
ışık vurdu yanağına
ve bir şiir başladı

Bir zamanlar sessizliğe bürünmüştü kadın,
kırık bir sandalye gibi
kalbinin kuytusunda.

Sonra
adamın sesiyle
yeniden doğmuştu aynaya.

Adını ezberledim, dedi kadın,
harf harf,
ağrı ağrı
Ve pencerenin camında
senin nefesin var artık.
Bir buğu gibi,
bir özlem gibi,
bir ömür gibi

İçeri süzülen rüzgâr,
saçlarını savurdu kadının.
Adam, o an anladı
Bir kadının saçına düşen rüzgârda
ömürlük yollar gizlendiğini gördü

Kadın sordu sonra
Sen de benimle kalır mısın,
gece boyu kırılmadan,
gündüz boyu susmadan

Adam sustu.
Ama sustuğu yerden
çiçekler açtı.
Sonra bir çocuk heyecanıyla
Hadi gel yürüyelim yüreğim,
gül bahçende çıplak ayaklarıyla
Bahçeden şiir toplayalım

Pencerenin Ardında Kadın
Kalbim bir güvercin, senin pervazında dedi ve gözlerini yumdu elini uzattı

Kadın bu kez pencereyi ardına kadar açtı.
İçeriye bir zaman sarktı önce,
sonra bir dua.

Göğsünden taşan o eski sancılar
birer birer döküldü kilime,
ve adam geldi sonra
elinde bir fincan sessizlik,
bir avuç gül kurusu.

Kadın başını eğdi,
gözlerinden yere bir çocuk düştü
hiç büyümeyen,
hiç ağlamayan,
sadece bekleyen bir çocuktu bu.

Adam,
kadının içindeki o çocukla konuştu önce.
Ben geldim, dedi.
Beni hiç sormadığın yerden geldim.

Kadın gülümsedi,
çünkü bazı sözler
yalnızca kalbe düşer
ve orada şiire dönüştürdü.

Kadının sesinde
bir evin yorgunluğu vardı,
bir annenin suskunluğu,
bir yalnızlığın tavan arasındaki günlüğü.

Adam, kadının avuçlarını okudu sonra.
Senin ellerin,
tüm kadınların hikâyesini taşıyor, dedi.
Ve her çizgin
bir dua gibi eğiliyor zamanın önünde.

Kadın ağlamadı.
Ama adam,
pencereyi kapatırken
kalbinin gül bahçesini gördü.

O halde yürüyelim yüreğim,
göğsümüzde taşınan tüm sızıları
Bir dizeye çevirelim yaparak yaprak dökülsünler
Yürüyelim şiir ikliminde kaybolana kadar.

Azra Nimet Öner