Şiir Şiiri - Orhan Onur

parmağının uçundan düştüm tanrının
derme-çatma bir kondu misali
bir şiir sabahında ansızın

Anne kucağında öykündüm ilkin
Sonra babam muştuladı kulağıma
‘oğlum’ pardon ‘şiir’ diye

imiğimden vücut ısılı geçerken süt
ben şiirle besleniyordum
iliklerime kadar
çil çil şiirler ayalıyordum emeklerken
ilk sözüm şiir olmuş
ilk yazdığımsa gene şiir

şiirdi tek bildiğim
gördüğüm, tanıdığım, edindiğim
su şiirdi, ekmek şiirdi
iş şiirdi, aş şiirdi
soluk soluk, avuç avuç nefesti şiir
damarlardaki iksir
şiir yaşamdı, yaşamaktı

şiirdi insan
ali, ayşe, mehmet, osman
köy, kent, mahalle şiirdi
şiirdi havada kokan
deniz, göl, akarsu şiirdi
şiirdi ay, güneş, yıldız
heryan şiirdi, şiirdik hepimiz
ve ben, bendeniz

şiir sevmekti, aşktı
şiir gibiydi kadın
huzur, mutluluktu şiir
kelimelerin ahengi
seslerin makamıydı şiir
şiirdi bu, şu, o; herhangi

alabilğine şiirdi ne varsa
dünya şiirdi
şiir herşeydi
şiir herşeydeydi

neden sonra
günlerden bir gün
suçsuz bir mahkum misali
zindana atıldı şiir
bilinmedik bir nedenden ansızın
dışarı çıkamıyordu şiir
çürümeye, yokolmaya bırakılmıştı
adı siliniyordu şiirin
kokmuyordu şiir
şiir gülümsemiyordu
esmiyordu şiir
şiir konuşmuyordu
şiir ağlıyordu

çiçekler şiir açmıyordu
mahsül vermiyordu şiir
ne kentin üstüne puslanıyor
ne mevsimlere kucak açıyordu şiir
çalınmıyordu enstrümanlarda
adı geçmiyordu kaynaklarda
büsbütün unutuluyordu şiir
yemiyordu, içmiyordu
nefes almıyordu şiir
şiir hastaydı

ruhsatsız bir ok gibiydi şiir
gönüllerde saplı kalan
küçük bir kibrit çöpüydü
imgeye çakıp yanan
tükenmez bir kalemdi oysa
en güzel sözcükler yazılan
en sahici resimler yapılan

ve nihayet,
sökülüyordu oklar yerinden
sönüyordu ateş
tükeniyordu mürekkep
resimler siliniyordu
ve şiir ölüyordu
evet ölüyordu
ölüyordu
ölüyor
ölü...

tabiat;
koca bir çöl kalıyor geriye
mevsimler bile değişiyor heyhat!

Dünya;
Yerinde sayıyor, dönmüyor sanki
Olası mahşere amade güya

Hayat;
Yaşanası olmaktan çıktı
Cansız bir beden misali hoyrat

İnsan;
Ağzım varmıyor adını söylemeye
Kaç mahluk kaldı bu tabire uyan

Sizler;
Hep oradaydınız ve öylece kaldınız
Lütfedip artık kalkınız ablalar, abiler

Ve sen;
Üçünçü tekil şahıs olarak girdin
Ve öylece çıkıp gittin
Şiir kadar bile olamadın

Ve ben;
Şiirsiz bir ben var şimdi karşınızda
Aldanmayın sakın gülümsememden

(08.10.2000/Kütahya)