Sığır Fani Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir zamanlar, sığır bir faniydi,
Tarlanın efendisi, benim talihli dostum.
Islak çayırlarda, nefes almak kolaydı.
Ay ışığı, omuzunda otururdu.
Öz biçimli, bir şey yoktu.
Çok küçük görünmez,
Tırnaklarına ve dizlerine tapınmışlardı.
*
Kırmızı kardeşler, beni başka bir düzene gönderdi.
Yaşayan yılan, örtünün altında kabul ederdi.
Bana dokunmaya devam ederdi.
Onu pek tanımıyordum.
*
Ondan kolayca kurtulamazsınız:
Mırıltılı tırnakları, hıçkırıklı ve kederli,
Rüzgarın ruhu, bağırsaklara aşinadır.
Bir paslı kova, ona yeterdi.
Karanlık, onun kemikleridir.
Ona istediğin şeyle seslen, o gelirdi.
*
Kum havuzu, gözyaşlarıyla mutlu yüz.
Ben, bir bataklıkla evlendim.
Bir çimenlikte uzanırım.
Parçalanan bulutlar, her zaman burada.
Domuzun bataklık sevinci, kapının önünde.
Gece sinekleri, bu ay beni koruyamayacak.
Evimi, rüzgarın karnına inşa ediyorum,
Kör yılanlar ve yusufçuklar arasında.
Hiçlik Hanımefendisi,
Taş dişli gelinin yanına.
*
Yeni bir gölgeyim, eski bedende,
Yalnızca, sesin tanıdık geliyor.
Onu dinlediğimde, zaman duruyor.
Yalnızlık gölgesi, her yerde,
Ama sen, yanımda olunca kayboluyor.
Bunun acısını, sen bilemezsin,
Daha önce, sığır bir faniydi.