Sultan!
Selvi boylu, al yazmalı güzel çiçek,
Sarı tebessüm’le açan beyaz inci, altın gerdanlık,
Dil ve akıldan yoksun canlı yaratık,
Rüzgara ve kuşlara hakim, adil krallık.
Bir gece...
Güneş, ay ve on bir yıldız bölecek uykunu.
Korku saracak Yakub’un dilini,
duymasın kimse tabirini uykusunun.
Ve ayrılık başlayacak Kenan’dan Mısır’a...
Gözlerin ihaneti,
Toparlanın gençler! Gidiyoruz.
Değil mi ki, tarih, toplum, vatan ve devlet; varsa gençliğiyledir, yoksa gençliğiyle.
Değil mi ki, bedene ruh veren gencin yüreğidir.
Değil mi ki, en deli yanımızdır bileğimizdeki ateşi ellerimizin maharetiyle orta yere yeniliklerle çıkaran.
Değil mi ki, biziz yön veren asra, insanlığa. Çocuğu besleyen, yaşlıyı omuzlayan bizleriz.
Ve gün gelir Ey Yalnızlık!
Sarılırsın sen bana, dolanırsın boynuma.
Koynunda hissedersin, göğüs kafesimde debelenen Tutsak kalbimin hıçkırıklı çırpınışını.
Hissedersin, terden sırılsıklam olmuş yüreğimi...
Kalemimin kara kanını göğsüne işlediğim kâğıtlar şahidim olur.
Bir Göz düşünün ki! kararmış, yeteneğini kaybetmiş, Dumura uğramış, güneşin aydınlığında kurumuş, bütün enerjisini tüketmiş, gün ortasında etraf aydınlık iken şeritler ile kapatılmış çukura düşmüş. Bu gözün görebilmesi mümkün müdür?
Bir Dil düşünün ki! pas tutmuş, iltihaplanmış, kansere düçar olmuş, hassasiyetini yitirmiş, biriktirdiğine kıvılcım çakmış, yılan olup kendini boğmuş, iftira edip, sevgiyi dostluğa düşman etmiş, lezzeti, acı'da hapsetmiş, doğruyu yalana boğmuş, piyon iken vezir olmuş, Şah' ın düzenini yerle bir etmiş, bu dilin konuşabilmesi mümkün müdür?
Bir EL düşünün ki! titremeye başlamış, çolaklaşmış, adaleti zulme tercih etmiş, alın terine ihanet etmiş, Adem'e yasaklanan ağaca uzanmış, mesleği emeğe kırdırmış, sancağı tutmayı reddetmiş. Bu elin haykırışa vasıta olması mümkün müdür?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!