Şifa Olsun Şiiri - Kara Çocuk 2

Rüzgârın dizinde sustu sabah,
Bir ses düştü ardımdan — yorgun, mahzun.
Döndüm; gözlerinde bir hastalığın hüznü vardı,
Sanki dua eder gibi bakıyordun,
Benim hâlimi değil, kalbimi yokladın.

Çantamda bir tesadüf — ilacın adı sükût.
Bir tanesini uzattım, sen alırken ürktün;
Ellerin titredi, yağmur değmiş gibiydi.
Ben hiçbir şey söylemedim,
Ama “şifa olsun” dedim içimden,
Adını duaya gizleyerek.

Zübde-i Âlem’sin sen —
Âlemin özü, sükûnun dili.
Ben sustukça sen oldun biraz,
Sen iyileştikçe ben de huzur buldum biraz.

Ve şimdi biliyorum;
Her dua bir sabır çiçeği gibi açıyor içimde,
Sen iyileştikçe,
Benim kalbim de yeniden inanıyor:
Sen iyi ol, ben razıyım.