Aynada Kırık Bir Adam Şiiri - Kara Çocuk 2

Gece geç kaldı yine,
ben çoktan bitmiştim.
Bir caddeden geçtim —
adı yoktu, tıpkı ben gibi.

Camlar buğulu,
dükkanlar kapanmış,
bir vitrin baktı bana uzaktan,
ben gözümü kaçırdım.

Bir sigara yaktım,
ateşi kısa sürdü.
Duman değil, ben tükendim.

Kendime dönemiyorum yıllardır,
aynalarla kavgalıyım.
Yüzümdeki çizgiler yabancı,
her biri başka birinin anısı.

Bir kadın değildi o,
belki de bendim geçen.
Bir an göz göze geldik —
ve ben ilk kez kendime yabancılaştım.

Sokak lambaları saygısız,
her gece üzerime dikiliyorlar.
Sanki içimi biliyorlar da
bir suç mahalli aydınlatıyorlar.

İnsan sesleri uzaktan geliyor,
ben dahil değilim hiçbirine.
Sanki şehir benden kurtulmuş,
ve ben hâlâ kalmışım burada, fazladan.

Bir an durdum,
adımı hatırlamaya çalıştım.
Osman mıydım,
yoksa çoktan biri olmaktan vaz mı geçmiştim?

Kahve soğudu,
zaman da.
Bir şarkı çaldı radyoda,
ben o şarkının sustuğu yer gibiyim.

Artık hiçbir şey anlatmıyor beni,
belki de ben anlatılacak biri değilim.
Her sabah yeniden başlıyor şehir,
ama ben hiçbir güne uyanmıyorum.