Sidikli Meşe Şiiri - Enver Levent Batur

_ Görüyorum
alevler alacakaranlıktan yeryüzüne uzanıyor

acımaklı bir çığlık gece kuşunun yavrularına
dağların cılız dereleride buharlaştı
ormanın özsuyunu kristalleştirdi gözleri kararmışlar

gecenin sessizliğinde kabukları kavruldu
taşların sıcaklığı vurdu eteklerine
ufukta kaybolurken geçmişin
yeşilliklerden kızıllıklara direndi sidikli meşe

dallarını ısladı acı günlerin köpüğüyle
ıslak bir sis kokusu sardı etrafı
kesif bir duman bulanık ve ağır.

_ Sonsuz isyanım var
yıldızlar mı çıldırdı
güneşte ve toprakta parlıyor

onun kıskanç yakınışı sessizlikten
gökyüzünü değiştirme özgürlüğünü aldılar

ben de onunla birlik taş kesildim
sesimde bildik hiçbir sözlükte bulunmayan kelimeler
ilenmeler
ay eriyor şimdi yeni güne

hain gökdelenler yükselsin diye gökyüzüne.

_ Canlar acımış yaşaran bakışlarda
soruyor öz suyunu cızırdatarak sidikli meşe

hani bir ağaç bir insan
nerede bir millet
bir orman
...