Sıcak Kafes Şiiri - Hasan Hüseyin Beydil

Yazları özgürdü
Sonsuza uçabilirdi
Çünkü her yer serbestti
Daldan Dala
Tepeden Tepeye
Uçardı
Yiyecek!
Her tarafta boldu

Günler aylar geçti
Sonbahar geldi
Göç mevsimiydi
Çünkü arkasından
Kış denilen
Soğuyla, açlığıyla
Hainliğiyle, gazabıyla
Gelecekti

Ve sıcak diyarlara
Gitmeliydi

Ama onun
Kartal gibi geniş
Leylek gibi dayanıklı kanatları
Yoktu.
Bunlar olabilse de gidemezdi
Atalarının topraklarını
Yalnız bırakamazdı
Mecbur kalacaktı.

Rüzgarıyla karıyla
Kış gelmişti
Yiyecek yoktu
Güneşe hiç rastlanmamıştı
Yaprakları dökülüp üzerine
Karların yığıldığı
Dallara konar ve orada
Geçerdi (günleri) *

Bir gün
Arkadaşlarından biri
Bir pencereye kondu.
Ve onu küçük bir el
Yakaladı ve
Her tarafı telle kaplı
İçinde bir parça su ve yem bulunan
Kafes denilen yere
Konmuştu
Artık o rahattı
Ve o arkadaşlarına
Mektup attı
“Buraya gelin burası çok rahat… her şey bol “sıcak” her tarafta var.”
Böyle demişti
Arkadaşları da gitti
Ama o gitmedi
Biliyordu çünkü annesi ve babası
Orada özgür olmaksızın yaşamış ve
Ölmüştü
Ve o küçük el bunları da
Yakalayıp kafese koydu
Bazen de camın önüne koyuyordu.

Onlar da onunla
Konuşuyor(du) **
“Sen de gel burası dışardan iyi” diyorlardı.
O
“Hayır orada istediğinizi yapamıyorsunuz dedi.
Ona aptal dediler.
Biliyordu. Kışın ardından
Çiçeklerin açtığı, kuşların uçuştuğu
Ağaçların filizlendiği, karların
Eridiği bahar gelecekti
Ve işte o zaman
O rahata ve şimdi sahip olduğu
Ve her zaman sahip olacağı
Özgürlüğün ışığı yanacaktı.
Ama o kış çok sert geçti
Ve hastalandı
Ama sıcak kafese gitmedi
Direndi
Ama ölümden kurtulamamıştır.
(Özgürlüğü uğruna) ***
Serçe

HASAN HÜSEYİN BEYDİL
*(15-02-1990da eklendi)
**(3-11-1992’de eklendi)
*** (10-02-1991 eklendi)
29-01-1988-Cuma-Anka