Sıcak Duman Şiiri - Alper Cankaya

En eski tanımsız güdü
Haylaz çocuk
Tedirgin baba,telaşlı anne
Merhaba hüzün,mutluluk yada şaşkınlık
Adının bir karşılığı yok kitaplarda
Aşk diyor şairler hep bir kalple somutlaşıyorsun duvarlarda
Bende senden gelip geçtim bir zaman kayboldum damarlarında
Yalnızlığımı sevdirdin bana kalabalık kahkahalar atarken
Gözyaşımın sıcaklığıyla,hüzünle ve özlemle kavrulmayı
Koca bir ağaç gibi çökmüşken omuzlarıma hayat
Kopup köklerimden rüzgarla savrulmayı
Her şeye rağmen var olmayı
Aslında hiç olmayan bir yokluğu yine sahte bir varlıkla doldurmayı
Senden önce kimse anlatmamıştı bana
İlk zamanlar duvarlar dar geldi kokun ürkütüyordu beni
Gecelerce yürüdüm sokaklarda
Sarmaş dolaş oldum şehrin en yorgun fahişesi rüzgarla
Sabah ayazında içime çektim seni günün ilk sigarasıyla
Bir bardak çaya tebessüm etti yüreğim
Ve daha bir sever oldum güvercinleri
Şiirler yazıyordum sana kimsenin bilmediği bir özlemdin ve işte geldin yıllar sonra
Bazen ağlıyordum elveda denen kahpe vurgu şakaklarımda
Sense hep yanımdaydın yakamoz oluyordun gözyaşlarımda
Eski bir şarkı oluyordun dudaklarımda en kederşör anlarımda
Patlamayan bir mermi gibiydin adeta intihar kararlarımda
Ellerimden tutuyordun isyan ediyordum susuyordun
Üzgünüm AŞK sen gitmeden önce seni bu kadar sevdiğimi bilmiyordum.
Meğer hiç yazamadığım bir şiirmişsin içimde kalan
Yokluğun ağır yara akıp gidiyor sinsi bir kankaybı zaman
Hadi artık dön
Bu sabah tekrar gülümseyim bir bardak çaya bakarken alsın aklımı sıcak bir duman.