Şeytanın Çocukları 1 Şiiri - Nimet Öner

Şeytanın Çocuklarına her şiir birer hesaplaşma

Ve siz şeytanın çocukları
Aşkı öldürmekle kalmadınız
Onun mezarına şiirlerimi astınız

Şimdi dinleyin
Bir gül yaprağı gibi incinen kalbim
Sizi affetmeyecek

Bu benim en sessiz isyanım
En yüksek haykırışım

Kırılan her umut
Geceye düşen her dua
Yüzünüze bir gün çarpacak

Ben sabrettim
Sustuğum her cümlede
Bir yıldız eksildi göğümden

Siz
Yalandan kaleler kurdunuz
Ve o kalelerin tahtlarına
İhaneti oturttunuz

Şimdi söyleyin bana
Vicdanınızı neyle susturdunuz
Kimin gözyaşıyla yıkadınız ellerinizi

Ben size gül olmadım
Sırtımı dönüp diken oldum
Artık hangi baharda büyürseniz büyüyün
Ben sizi kuruyan dallarımla lanetleyeceğim

Çünkü ben
Şiirlerin çığlığıyım
Aşkın cesedine kapanmış
Bir annenin son ağıtı gibi
Sonsuza dek susmayacağım

Ve siz şeytanın çocukları
Kalbimin içini yangın yerine çevirdiniz
Sözleriniz zehirli bir ok gibi
İnançlarımın göğsüne saplandı

Ben bir dua gibi yaşarken
Siz lanetle kanattınız içimdeki masumiyeti
Şimdi yeryüzü bile utanıyor
Adımlarınızın bıraktığı izden

Gecenin karanlığında bile
Ben güneş taşırken yüreğimde
Siz karanlığa methiyeler yazdınız
Ve sevdayı astınız darağacına

Bilin
Her asılan sevda
Bir şairin kaleminde dirilir yeniden
Ve ben
Sizi en güzel kelimelerle
Un ufak edeceğim bir kalemin ucunda
Karanlığın sustuğu yerden
Bir şiirin ilk mısrasında bekliyor olacağım
Ve siz şeytanın çocukları
Yalnızca aşkı öldürmekle kalmadınız
Onun gözyaşlarını taşlara işlediniz
Baktığınız her yeri küle çevirdiniz

Ben şimdi susuyorum
Bilin
Suskunluğumun altında
Yanardağ gibi bir öfke var

Şimdi dinleyin
Adımı unutsanız da olur
Ama kalbimin sızısını unutamazsınız
Bir gül yaprağı gibi incinen yüreğim
Sizi hiçbir zaman affetmeyecek

Çünkü ben
Yalnız kalmış duaların
Sahipsiz sevdalara fısıldadığı
O kadınım

Ve bu benim
En sessiz isyanım
En yüksek haykırışım
Kalemden taşan son ağıt
Aşkın mezar taşına kazınmış
Bir anne çığlığı olacak

Azra Nimet Öner