İstanbul rüzgarları bağrımda esiyor
Bu soğuk kış geceleri bitmek bilmiyordu
Sıradan hayatım sona ermiyor
Kalbimdeki ateş dinmek bilmiyordu
İstanbul rüzgarları derinlerde esiyor
Kalbim sen kadife çiçeği
Güneşin rengini toplamışsın kendine
İçin öyle sıcak ve öyle içten ki
Sana sonsuz olmamak elde değil
Şifasın sen, kokun eriştirmez kötüyü
Geçmişinde kalmamalı insan
Hâlâ bugünkü gibi sevmeli
Geçmişine bugünkü gibi sahip çıkmalı
Ama kalmamalı
Onu geleceğinde düşlemeli
Vakitsiz sevmeli
Bu kadarına yeter demenin vakti geldi
Bu aşk beni yok ediyor
Kendinle birlikte beni de yok etme
Benimleyken başkasındaymışsın gibi
Acının yoğun olduğu hayatın içinde
Kapalı kapılar ardına gizlenmiyor yüreğim
Kendini gizlemiyor artık hiçbir şeyden
Hiçbir gerçekten kaçmıyor
Issız geceler son buldu artık
Hayatıma bir güneş doğdu bugün
Herkes karanlığında
Aynı şarkıyı söylüyor
Belki de aynı şiiri okuyor
Yürekteki acı hep aynı
Karanlık ayrılıktır
Öyle umarsız sevdalarda ki yüreğim
Öyle yalnızlık yalnız ki
Bunu hiç kimseye anlatamam
Kasım ayının aldıkları bunlar
Nefes almak gibi senin sevgin
Kim kastı ruhunu bu kadar? Bu nasıl kırgınlık?
Geçer kırgınlıklar, iz bırakır yaralar ama hiçbir şey eskisi gibi
olmaz.
Ruhun vazgeçtiğinde bir daha dirilmez.
Artık hiçbir yere ait olmadan yaşıyorum.
Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum.
Karanlık bir gecenin kucağından sana geldim
Bizim öykümüz böyle başlamıştı
Seninle birlikte tüm gecelerim aydınlandı
Artık gün doğumundan korkmuyorum
Yeter dediğim bir zamanda geldin bana
Kimin şiiri?
Karanlık sokaklarda kimsesiz kalan bir kalp
Nereye gittiğini bilmeden yol alan ayaklarım
İçimde geçmişin ağırlığı
Kimsesiz kalan şiir miydi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!