Şewaşin Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ŞEWAŞİN

yatılı okulda yitirdi ilk dilini
bir türlü hasreti sığdıramadı çocuk diline
yüreğine şewaşin...
Adını da koyamadı uzunca
anadilinde yoktu karşılığı
dili yaktığı için belki de
koparıldığında baba evinden
kapkara bebeklerine gözyaşını gizleyecek kadar vakurdu...
ondan sonra baba evinin hep misafiri gibi olmuştu
daha on üçünde dağları gibi kaskatıydı
ihtiyardı yüzü
dağları gibi tenha, taş kesmiş ve korkulu
çizgiler öylesi keskin ve derindi ki
uçurum uğultusu alnında…
gençliğini ateş ortasında buldu şewaşin
karınca yuvasına varana
soluk alan ne varsa oda veriliyordu
uluorta canlar vurulurdu
gün ortası
korku yüreklere karakol
cellâtlara rahat oldu
ölüm haberine nöbet tutulurdu
hanelerde ağıt
ağız değiştirirdi durmadan
sağ çıkılacak sabahlara dualar okunurdu
sorgulanan, korkulan dualar...
en beter kahredeni ispiyondu
ve bu çoğunda baban
kardeşin olacak denli yakının olurdu
ihanet herkeste kendini sınardı
şewaşin usul usul kanardı
böyle pişti yüreği, kişiliği
o ateş yurdunda
öyle içten bir keder gibi gülerdi güldüğünde
merhamet gibi, anlamak gibi gülerdi
o dem yüreği dişlerinde mavilenirdi
on sekiz kardeşin en delisiydi
deli fırat derlerdi
bana sorsalar
daha çok dicle ile fırat’ın aynı yastığa
baş koyduğu şattülarap’tı...
birbirini tartıp dengeleyen tamlayan
asıl dicle dingini ve derini babasıydı
babası şeyh sait sürgünüydü
ve babasına âşıktı şewaşin
bin yıllardan süzülen öfke ve isyan
bir yerlerinde hep tetik dururdu
kızdı mıydı şimşeği kınında,
karanlık bir bulut gibi gözlerine otururdu öfke
o zaman kendi gözlerinden ödü kopardı.
çeliği ağuyla bilenmiş bakışlarından
sırf bu yüzden
bir kürde yakışmayacak denli pusatsız dururdu
oysa keleşsiz kürt
çırılçıplak ırmak sayılırdı o coğrafyada
üç yol üç çıkmaz
üç tür ölüm konmuştu önlerine ora insanlarının
dağ… korku... sürgün
başka yok
baba kaderi düşmüştü mirasına
üç ölümün en beteri sürgün,
sürgün
ta baştan yarısı ölmektir yüreğin
her değerin yarısını öldürmek
sürgün,
ikiye bölünmekti
yarsız yarım ölmekti
düğün yapmadı şewaşin
yarımın düğünü olmaz dedi
sürgünün olmaz
ukdesini muskaladı astı boynuna
güneşli bir gün mutlak dağlarımın doruğunda
sözünü verdi usulca yarımına
vurdu yüreğini sürgünün mavi karanlığına
metropolde kayboldu
şin’i döküldü şew yalnız kaldı.
#tunaybozyiğit #seyduna