Sevmem Şiiri - Mehmet Hanifi Keskin

Kendimi anlatmak isterim bugün,
Pembe dahi olsa yalanı sevmem.
Adalet diyerek bana üç öğün,
Yetimin hakkını alanı sevmem.

Şair ruhlu insan duygusal olur,
Küçücük şeylerde huzuru bulur,
Bir samyeli eser kötü savrulur,
O anda el atıp tutanı sevmem.

Kim istemez olsun huzur ve barış,
On adım giderim,gelsin bir karış,
Hak aramak için olurken yarış,
Bilerek arkada kalanı sevmem.

Gözü hırs bürürse insana zarar,
Yakalanır suçu şeytana atar,
Tüyü bitmemişin onda hakkı var,
Devletin malını çalanı sevmem.

Yanında olursa huzur bulmalı,
Bir söz edilmişse orda kalmalı,
Dost dediğin adam gibi olmalı,
Arkadan hançeri vuranı sevmem.

Kürdü,lazı hepsi benim insanım,
Nasıl ayrılırım,etle,tırnağım,
Ayrılık diyenle savaşacağım,
Bana sinsi plan kuranı sevmem.

Frenlemek gerek öfkeyle nefsi,
Çalışmalı insan verilen dersi,
Babam,halam,teyzem dururken hepsi,
Sadece anamı soranı sevmem.

Nifak tohumunu ortaya saçıp,
Birde din adamı maskesi takıp,
Sırça saraylardan ekrana bakıp,
Zap suyuna ağıt yakanı sevmem.

Durulmaz önünde coşkulu selin,
Aleti olmayın,yabancı elin,
Albayrak burçlarda nazlı bir gelin,
Ona öfke ile bakanı sevmem.

Kendi vijdanınla önce hesaplaş,
Sonra gel yanıma olalım gardaş,
Bir ekmeğin varsa biriyle paylaş,
Komşusu açken tok yatanı sevmem,

Boşa yatıp kalkar,girer günaha,
Yaptığı işleri saymadım daha,
İbadetin varsa ancak Allah'a,
Riya için namaz kılanı sevmem.

Amaç gönülleri fethetmek ola,
Bu yolda giderken verilmez mola,
Girilince ne hoş olur kolkola,
Halkayı bırakıp çıkanı sevmem.

Sevmediğim daha öyle çok şey var,
Yazmaya kalkarsam bu şiir uzar,
Uzayınca bana okuyan kızar,
Eşini,dostunu sıkanı sevmem.

(Kahramanmaraş 09.03.2010)