Sevmedin Şiiri - Halil Kumcu

Sevmedin, bir sen sevmedin beni.
Herkesi sevdiğin gibi,
Eksiltmeden, çoğaltmadan,
Ne bir fazla, ne bir eksik.
Adı sevgi ama tadı yabancı...
Gözlerin gülerken bile soğuk,
Ellerin tutarken bile uzak.

Oysa ben sana,
Ölümsüz bir şiir gibi geldim;
Kelime kelime, dize dize,
Ömrümden ömür koparıp da verdim.
Yalandan değil, inadına değil,
Canımdan harfler ekleyerek,
Sana yazdım, seni yazdım.

Sevmedin, bir sen sevmedin beni.
Oysa bir ben vazgeçmedim senden.
Çünkü ben severken hesap yapmadım,
Çünkü ben severken bırakıp kaçmadım.
Sen herkesi sevdiğin gibi sevdin.
Oysa ben seni,
Herkesten ayrı, herkesten çok,
Çözülmez bir kördüğüm gibi sevdim.

İşte bu yüzyılın,
Bütün cevapları tükenirken,
Sana dair son sözleri söylerken,
Hâlâ o eski yangın kalbimde...
Hâlâ sırrını fısıldıyor rüzgâr...
Hâlâ içimde yankılanıyor sessizliğin...

Sevmedin, bir sen sevmedin beni.
Oysa bir ben unutmadım seni.
Ama ne fark eder artık?
Ben seni karşılıksız sevdim,
Sen ise bir an dahi sevmedin beni.

Şimdi, bu son pişmanlıklarla,
Kapanıyor dudaklarımdaki uzun hikâye.
Senin hiç bilmediğin, hiç hissetmediğin,
Ama benim her an yaşadığım bir masal gibi...

Ben hâlâ aynı yerde,
Senin sevmediğin bir aşkın içinde.
Yüzün aklımda, sesin kulaklarımda,
Dokunmadan kaybolan bir gölge gibi...

Sevmedin, bir sen sevmedin beni.
Ve ben, işte tam da bu yüzden,
Sana adanmış son çığlıkları atarken,
Kendimi senden azat ediyorum.

6 Mart 2025 / Perşembe / Ankara