Sevgili Günlük Bugün Beş Kasım

Sevgili Günlük,
Bugün günlerden çarşamba kasımın beşi,
Bugün yine onu gördüm.
Hiçbir şey söylemedim, o da fark etmedi sanırım.
Ama ben fark ettim.
Her zamanki gibi gülümsedi birilerine,
ben uzaktan baktım, sanki içim ısındı.
Sonra hemen başımı çevirdim, belli olmasın diye.

Ne garip…
Birini sevmek bu kadar sessiz olabilir mi?
Konuşmadan, dokunmadan, hatta onun farkında bile olmadan bu kadar hissedilir mi?
Ben onu görmesem bile, okulun koridorunda adımlarını duysam yeter.
Kalbim bir an duruyor sanki.

Bazen kendime kızıyorum.
“Ne var yani, söyle gitsin!” diyorum.
Ama olmaz…
Ona söylesem her şey değişir.
Belki güler, belki uzaklaşır.
Şu hâliyle bile varlığı bana iyi geliyor,
ya söylersem ve kaybedersem?
Ben onu böyle, uzaktan sevmeyi bile sevdim galiba.

Derslerde aklım hep onda.
Kalemimin ucuna ismini yazıyorum,
sonra hemen siliyorum,
birileri görür diye korkuyorum.
Ama içimden atamıyorum,
her satırda, her düşüncemde o var.

Geçen gün göz göze geldik bir an.
O kadar kısa sürdü ki…
Ama içim karmakarışık oldu.
Bir saniye yetti her şeyi unutmaya.
Sanki o bakış, bütün suskunluğuma değdi.

Arkadaşlarım bir şey fark etmesin diye hep “iyiyim” diyorum.
Ama değilim.
Birini bu kadar sessiz sevmek çok yorucu.
Ne umut var, ne de vazgeçiş.
Sadece beklemek…
Ne olduğunu bile bilmeden, neyi beklediğini bile anlamadan.

Belki bir gün geçer,
belki bir gün unuturum.
Ama şu an değil.
Şu an sadece onun adını duymadan bile gülümsemek istiyorum.
Sanki o bilmeden, ben biraz daha büyüyorum bu hisle.