Sevda Yalan Şiiri - Kiyaz Arzu Kılınç

Bir sevda gömülüdür gönlümün suskun tarlasında,
Sessizliğe fısıldayan kaderim ağır bir ferman.
Ruhum, dalga misali vuruyor sahilsiz limanlara,
Hangi düş gerçek ki, hangisi yenik düştü zamana?
Sevdada mıydı bu yürek, yoksa yalnızlık bir armağan mıydı?

Ah! Hangi yolda kaldı vuslatın kırık izi?
Hangi ses sustu da kayboldu kalbinin gizi?
Gözlerin bir ateşti, dokundu geçti ömrüme,
Şimdi bir küldür kalan bana, savruluyor düşlerime.

Bir sonbahar yaprağı gibi savrulur yüreğim,
Her rüzgâr adını fısıldıyor, duyuluyor mu bilmem.
Ah, sağım yalan, solum yalan; sevdan da mı yalandı?

Ruhum arafta kalır, ne bahar gelir ne hazan,
Bu bir vuslat yankısı, döner durur zamandan.
Ne sen kaldın artık bende, ne de ben kendimde.
Ah, sağım yalan, solum yalan, bu dünya da yalan.
Sen yalan, ben yalan, sevda yalan, ölümde mi yalan?

Kiyaz