Sessizliğin Kök Saldığı Yerde

Bir nehir akar sessizce damarlarımda
Kelimeler, kıyısında kırılan dalgalar.
Yazmak istediğim her şey, suya düşen yaprak gibi
Sürüklenir derine, balıkların diline karışır.
Bilirim
En keskin duygular,
Harflere değil, kâğıdın beyazlığına sığar.

Boğazımda düğümlenen cümleler,
Kelebeklerin kanat çırpışı gibi titrer.
Söylesem, rüzgâra asılıp uçacaklar
Sussam, kök salacaklar ciğerlerime.
Her "öylesine" bir çivi,
Her suskunluk bir çığlık
Dilimde paslı bir kilit,
Yüreğimde anahtarını arayan.

Zaman dediğin, bir yaprak değil mi?
Düştüğü yerde çürür, unutulur sanırsın.
Oysa toprak altında,
Sessizce filizlenir yeniden.
Tıpkı söylenmeyen her "seni seviyorum"un
Bir meşe ağacına dönüşmesi gibi.

Sessizliğin kök saldığı yerde,
Düğümler çözülür, kelebekler uçar.
Ve bilirsin;
En derin denizler bile,
Dilsiz dalgaların şarkısıyla çoşar.