Sessiz Yaşardım Şiiri - Mehmet Necip Özmen

bir dağ başında ağaçtım
gençtim güzeldim
yaşardım sedasız

umutlarım vardı geleceğe
hayvanlara insanlara
yakıyorsunuz yıkıyorsunuz
insafsızlar acımasızlar

saten duvarlarınızın yanı başında
çığlığıma nazır sanki
açtınız kulaklarınızı
alev alev çıtırdayan canıma
yanaştınız zevk içinde
viski kanyak burgon
ocak başında ziftlenin
buyurun ziftlenin ziftlenin

ağaç idik
bir özgürlük ormanında
şarkılarımızı yırlar
eserdik yellerle
yaşardık sessizce serin serin
tohumumuz yapraklarımız meyvelerimiz
yemledik besledik nicelerinizi
nice ki biçtiniz kestiniz erişemeden umutlarımıza
zibidileri ölüm fermanlarının
haydi kesin kesin...

ağaç idik yanı başınızda ırağınızda
şarkılar uğuldardık ıssızlığınıza yalnızlığınıza
evrensel kadim dost
hep vardık kurda kuşa insana
vardık darda kalanlarınıza
yaktınız talan ettiniz yok ettiniz
bir biz olsak yanan
görürsünüz yakında
dünyanız
dünyamız
bir biz mi yandık
bizim canımız sizin canınız
a akılsızlar yakın yakın

ağaç idik
sap olurduk bazı nacağınıza çapanıza
yakışırdık çorak toprak kuru ellere
toprak
geç alsın sizi yine de
nacağında nacarın
soyup çıplatıp
çatı çatar gibi çattınız bizi
kimi bağlı üç çatal direğe urganla
merhametsizce çektiniz sandalyeyi
önce astınız
sonra gömdünüz birbirinizi
haydi asın asın
gömün birbirinizi

ağaç olsam
gelsem yeniden dünyanıza
saklamam gerek kendimi
meyvelerimi tohumlarımı
saklamam gerek derdim her şeyimi
isterdim görmeyesiniz
derinlerde doğar
derinlerde yaşardım
cümlenizden habersiz...

1996/Akköy/Denizli