Sessiz Kelimelerin Çığlığı

Yürüdük
Karanlıktı
Yürüdük
Soğuktu
Yanımızda tanrılar duruyordu
Korkuya ve soğuğa silah tutarak
Sırtında hazinesi bir anne
Öfke susuyordu kendi tanrısına
Kurtların ağaç kabuğu yediği bir şehirde
Korku ve ölüm yayılıyordu nefeslerimize
Yürüdük bambaşka bir umutla
Belki de yeni doğmuş bir çocuğun gözleriyle
Açılır gözlerimiz sizden uzakta bir iklime
Yürüdük
Korkunun gerçek dilinin hüküm sürdüğü yüreklerde
Hayatları çalınmış insanların gözleri
Anlatıyordu sürgünün hüznünü düşünmelere
Konuşamıyorum ben kendi dilimle
Yaralarımda yokluğunun anlatılmayan hüznüyle
Hüseyin ÖZSU