Sözlerin Sürgününün Destanı

Kalemimle deşiyorum gözlerimi
Kavimsiz ve havarisiz bir peygamber gibi
Her ayna ve adım başında yeniden
Zira ben gözlerimin düşmanıyım
Sözlerin bir piçe gebe

Alıp kendimi biriktiriyorum
Şehirlere, sürgünlere kendimde harplere
Yüreğime ilmek ilmek işlediğin hüzünlerime
Paraya yaslanan ellerine
Dokunma diyorum, dokunma!
Yüreğim yaslandığım şalından kalma yara yeri

Adın, yetim bırakmaya doğurmuş senin
Dişlerini geçirerek sözlerin
Alır da benden ellerimi
Çıkaramam sana ben sesimi
Sessizlik açtığım bayrak
Sözlerin celltlar eli
Alnımda bırakır bir cehennem ateşi...
Hüseyin ÖZSU