Sessiz Çığlıkların Anatomisi

Bir cam kırıldı şehirde
Parçaları kanat oldu, uçtu gökyüzüne.
Her keskin kenar, bir yıldızın kalbine saplandı
Ve evren, sessizliğini yitirdi o an.
Ben ki kırıntıları toplarken,
Avuçlarımda bir galaksi büyüdü.

Geceleri dilimi keser kelimeler,
Dökülen her hece, bir bulut olup yağar.
Yağmur değil, şiirin ta kendisi ıslatır caddeleri.
Bilirsin
En derin yaralar, en hafif dokunuşla şiire dönüşür.

Bir ayna koydum önüme
İçindeki yabancı, dudaklarımı oynattı
"Şarkı söyle!" dedi.
Sesim, bir bıçak gibi saplandı vitrine,
Camlar düştü, kanatlar doğdu yeniden.
Anladım:
Çığlık, en çok sustuğun yerde çınlar.

Kırık bir piyanonun tuşlarıyım,
Basılan her nota, bir vedanın haritası.
Dinle
Mi minörde ağlıyor tellerim,
Do majörde gülümsüyor geçmiş.
Ve ben,
Arada kalmış bir gamın yasaklı aralığıyım.

Ben ki sesimi kaybettim,
Sözcüklerimle yeniden doğdum.
Her suskunluk, bir senfoniye gebe
Ve her çatlak,
Işığın sızdığı ilk pencere.