Sesinin Kavisleriyle Şiiri - Kağan İşçen

karmakarışık bir kış sabahı
güneşle dalga geçmeye benzer
kaşlarını sevmeye çalışmak
uykularımı böleni bul bana anne
beni sar sesinin kavisleriyle
özledim turunç ve hurma ağaçlarına bakışını

şimdi gulle* zamanı
elleri donmuş çocuklar
okuldan kaçma tutkularıyla dopdolu
ellerim çatlak yaralı
aynanın önündeki pembe vazelini
bana mı aldın?
ben bir yalancıyım
şefkatinle üşümeyi boşladım
naylon torbamda emeğin göznurun
salçalı ekmeğim
vefasız oğlun kaçmak arzularıyla terbiyeli
yalnız sabrının tutsağıyım
üzüldün mü?
dik başlı oğlun ağlıyor çağla ağacının altında
ömür törpün uslanmazın yine evden kaçtı
beni çağırmanı özledim
yalnızlığımı çağır anne

kanatsızlığımla uyandığım uykularda
kollarına serilme özlemim kaldı
özlemlerimdeki yorgunluğa sadık kalarak
hep kalabalıklarda yürüdüm
yürüdükçe çoğaldım
yok olmaya mahkum olmuşluklarda
ama varlığınla tüylerim diken diken
ürpertili sevişlerdeyim sırtım açık
sen şimdi kalkar üstümü örtersin
pembe battaniyede liseli anılarımın cesurluğu
kahve rengi düz saçlı bir kızın hayaliyle
şimdi penceremde sen olmalısın
balkonumuzda kitap okuyuşun
çocukluğumu akşama doğrulu bir temmuzda bıraktım
eski günlerimi çağır anne...

gulle:bilye...