Sesimiz Üzerine Şiiri - Cihad Keskin

yanlış anlaşılmaya çok müsait,
iki oda bir salon korkularımız vardı bazı akşamlar.
ve yaralanmaya çok müsait kesiklerimiz, içimizin iç taraflarında.
çocukluğumuzu aldılar önce elimizden, biz uyurken sessiz sedasız.
canımızın yanacağını bilseydik elbet yaklaşmazdık ateşe fakat,
ne değişti şimdi, nedir bu ateşe koşmak?
oysa ne sessizdik biz uyurken.
deniz gören teras katı akşamları vardı bilinmeyen evlerde.
o bilinmeyen evlerdeki bilinmeyen insanlar neler bilmiyorlardı;
hiç bilmiyorduk.
ki kesiklerimiz çok eskiye dayanır, içten içe kaynamıştır;
ama sen silersin izi kalır.
sen silersin yasak olur.
sen silersin yazık olur.
oysa, oradaki kanama hala insan olduğumuzu hatırlatır bize,
bazı akşamlar.
bırak, kanasın, dokunma, kan aksın oradan gittiği yere.
nasılsa bir devir daim var, nasılsa dönecek başladığı yere.
hayır sen neden doktor oluyorsun işte o bazı akşamlar?
ben mesela hasta olmuyorum senin doktor oluşuna.
benimle ilgili bildiğin her şeyi yanlış öğrenmişsin;
doktor olmuşsun ama.
olmasaymışsın iyi olurmuş ama.
“hem ben sana doktor olamazsın” demedim.
“insan olamazsın” da demedim.
yahu ben sana hiçbir şey demedim;
sana ne benim yaramdan, beremden.
yahu kalk git, işin mi yok akşam akşam.
vay sen dert arıyorsun kendi başına bu saatte buralarda.
ne anlatsam eksik kalacak bir tarafım,
neye sussam az daha susasım olacak, biliyorum.
ben daha kendimle savaştayım, sana nasıl siper olayım?
kimi kimden hangi unvanla koruyayım?
hoş şimdi buralar daha karlı olur bazı akşamlar.
yine biz sızarız birbirimizin içine dostlarla o aynı bazı akşamlar.
kökünden koparılmaya çok alışık çocukluklarımız vardı bizim,
biz sokaklarda saklambaçtayken.
insan, topunu kesen teyzenin ses tonundaki yılmışlığı,
büyüyünce anlıyormuş vesselam.
o kadının derdi top değilmiş örneğin.
hoş şimdi buralar daha yangın olur bazı akşamlar.
biz elbet yine sızarız birilerinin içine en umulmadık berraklıkla.
elbet sızarız biz.
mutlak bir hüküm var hakkımızda, henüz kulaklarımıza ulaşmak için üç ışık yılına ihtiyacı olduğunu düşündüğüm.
başka bir dünya mümkün,
ki biz daha mevcut olanı anlamış değiliz a dostlar.
oysa dikiş tutmaz aşklarımız olurdu bizim bazı akşamlar.
iki kapı arası koridor.
git git bitmez o yol.
kapı dışından uçan o büyük sesler.
o sesler.
sonra çıkıp o sesleri arardık,
en başından bu yana yer yer söz edilen o bazı akşamlar.
ne biz o sesleri bulduk o günden bu güne,
ne sesler bizi buldu yine aynı bazı akşamlar.
yanlış anlaşılmaya çok müsait iki oda bir salon korkularımız,
yaralanmaya çok müsait kesiklerimiz,
kökünden koparılmaya çok alışık çocukluklarımız,
dikiş tutmaz aşklarımız,
birgün hepsini seninle de ararız.
her yanda bir karmaşa, her yanda bir arbede.
bizim hayallerimiz, açlıktan ağlayan bir bebeğin gözyaşlarının yuvası olmuş yanaklarında;
biz hala, içimizin en iç taraflarında.
sonsuz bir kaygı duruşunda.