Kapandı gözleri
ve güneşi batıverdi yüreğinin,
karanlıklar içinde öylece kalakaldı...
Etrafında uğursuz uğultular...
Korktu.
İnsanın güneşi umut ve hayata tutunabilmektir her şeye rağmen,
Gücüm kalmadı artık anla beni,
artık çalamam kapını, çok yorgunum,
umudum tükendi
ve umudumla bir tükendim ben.
Gözlerindeki o derin ve soğuk boşluğu gördüğümden beri içimde çığlıklar...
Gözlerinde gördüğüm karanlık ölesiye korkuttu beni
Bir ses duyuyorum uzaklardan,
beni çağırıyor,
çığlıkları yankılanıyor yalnızlığımın,
ben susuyorum...
Bir ışık arıyorum yüreğimde,
karanlığımda kaybolurken
Denizler siyah,
gökler karanlık,
güneşler, gülüşler ve düşler de...
Yüreğimde gece olmuş,
her şey siyah, gözlerim gibi,
her şey anlamını yitiriyor hayatımda birer birer...
Elbet benimde yüreğimden taşıyor,
bazen hüzünlerim,
bazen sevinçlerim...
Sevinçleri paylaşmak kolayda,
ya hüzünleri...
Gülümseyen maskemi takıp dolaşmak daha da yoruyor yüreğimi.
Hayat,
güneşin doğuşu ile batışı arasında geçen zaman mı,
yoksa umutlarımız ile keşkelerimiz arasında yaşanan mı..
Gecede yıldızlar saklı,
gözlerin gibi,
yoksa sen gece misin..
Gecede uçsuz bucaksız bir hüzün,
yüreğim gibi,
yoksa ben gece miyim..
40. odadayım,
heryer kapkaranlık...
Doğrusu buraya gelmeyi pek sevmiyorum,
ama belki yaşadığımı hissetmek,
belki de korkaklığımı yenmek için,
kendimle yüzleşmek için uğruyorum bazen...
Yeni bir sayfa açılır güneşin her doğuşuyla ömrümüzde
ve düşüncelerimizle o yazılır,
ne varsa yüreğimizde..
Hayata küsmek, her şeye isyan etmek,
vazgeçmek ve kaybetmek bizim elimizde...
Ve bizim elimizde ayağa kalkmak,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!