Aklımın en ücra köşelerinde kaldın bitmek bilmeyen bir arayış yıllarımı çaldı geri veremezsin
Zihin hapishanemde prangalar eskittim azar azar düştün gözlerimden geriye ne sen nede bir adın kaldı
...
Ruhumla bedenim arasında inanç prangalarım kırılmak üzere
ölüm ve yaşam arasında bir dirhem umut tükenmek üzere
sen ve ben aramızda biraz yalnızlık biraz hasret
toprağımda kalsın güllerin alma benden razıyım dikenlerine sen gitme
Üstüme üstüme geliyor bu şehir gecesinde buldum kendimi dinmez acılarım
Rüzgara esir şiirler diyarı masam bugün karanlık aklım sen yardım et sen anlat şu tertemiz kalbinden aydın bir masal..
oku..! aklımdan düşen gözlerimden akıyor sana bir hikayem var içinde bolca sensizliğin estiği tonla ezgi
yaktım bu binayı külleriyle savruldu düşlerim
Şu bencil hayatının bedelini kaç göz yaşı ödeyecek daha ?
Karanlık ruhuna kaç ışığı edeceksin feda ?
İçimdeki umut kırıntılarını kaç öfke kaç nefret parçalar daha ?
Yalnızım..tutma içinde beni senin kalbin kanlı bir mahzendir
Benden kaç can alıcaksın kaç çocuğa olacaksın mezar?
Ruhumu böl bin parçaya senin açtığın şu yaradan düşmez yere tek damla kan
Ay düşkünü bir hammal idim güneş lanet gibi sarardı gözlerimi
Pek bi genç idim ezildim taş altında yaşlıyım şimdi acısı tarifsiz dizlerimin
Şair imiş şu suskun ruhum ben bu ruha dikilen kefen idim Yük oldu canıma candan öte bildiklerim
Suskunluğuma şair diyen hayatın acı ninnisinde sallanan beşik idim
Aklımın gecesinde yıldızlar var kayıp sönen yıldızlar
Kalbimin odalarında insanlar var ölü güzel insanlar
Kim bilir bir gün inşa ederiz bulutların üzerine düşlerden bir kule
Tanrının gözlerinden düştüm kanatsız umutsuz hiçliğin tam ortasında bi yere
ne yerim var ne bir adım kim olduğumu anlamadan kimsesizliğe alıştım
hayatım tanrının avucunda yumru yumru buruşturulup dünya denen çöplüğe atılmış
beni fazla düşünme varlığım birilerine iyi gelir fakat yokluğum hiç hissedilmez
Gök karardı kan bürüdü gözleri
İnanç zincirleri parçalandı
Bir isyan yarattılar yaktılar kendilerini
Fırtına kapıda yaklaşan koca bir nefret
Ey insanlar sizi var edeni inkar etmek hangi akla hizmettir
Kafamın içinde susmak nedir bilmeyen o sesler
hayatımı kabusa çevirir hergün
inanç zincirlerim dolanmış boynuma sıkı sıkıya boğar beni
güneş dağların ardından insanlara yeni umutlar vaad eder
ben içimdeki geceyi beslerim içimde bir geçmişi özlerim
bir gece apansız gelirse aklına tozlu raflardan eski anılar
yolun düşmesin bu sokağa senden sonra değişti herşey
adına binlerce şiir yazdığım kadın sen kalbimdeki zehir
dilimdeki aşk ruhumdaki huzursun
Ölüyor dünya Tanrının avuçları arasında yarınlara direniyor son oyunlar bunlar
Zaman inatlaşıyor aklımızla herşey şimşek gibi gelip geçiyor fakat dünler hep aklımızda
Korkuyoruz ölmekten değil planlı yarınlarımızın yok olmasından
akıp geçyior zaman aynaya baktığında gördün ölümü ve kaçtın ondan fayda etmez
çünkü dışarı adım attığın anda belirir karşında 7 milyar ayna her insanın ortak kaderidir toprak olmak
Benim dediğim ne varsa yitip gitti ellerimden
soğuk odamın buğlu camından seyre dalarken gökyüzünü
bir fincan kahve iyi olurdu aslında
Ne hoş kuşlar sabah şarkılarıyla gelmiş kapıma
güneş ışıl ışıl parlıyor çiçekler ona hayran
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!