Serin Şiiri - Nihat Akarslan

Bu şiirin hikâyesi, özlemin coğrafya değiştirdiği bir yerden anlatılır. Buradaki özlem tek bir kişiye değil; şehirler arasında bölünmüş bir hayata dairdir. Şair her sabah İstanbul’dadır ama İstanbul sabit bir mekân değil, anıların haritasıdır. Eminönü vapuru, Üsküdar’da Kız Kulesi, Taksim–Galata hattı… Bunlar gidilen yerler değil, özlemin duraklarıdır. Her sabah başka bir semt gibi görünür ama aslında her sabah aynı boşluk dolaşılır. Karşı tarafta Konya vardır. “Konya düzlüğünde yeşermek” ifadesi çok bilinçlidir: Düzlük, sakinliktir; İstanbul’un karmaşasının karşısında dingin ama uzak bir hayat. Yeşil Meram anıların saklandığı bir bahçe gibidir. Orada kaşlar, bakışlar, yürüyüşler, dokunuşlar kalmıştır. Şair, sevdiği insanın detaylarını ezbere bilir, çünkü özlem ayrıntılarla beslenir. Sonbahara sarılan sigara, soğuğu bastırma çabasıdır. Bu bir alışkanlık değil; üşümeyi bastırma refleksi. Çünkü bu özlem “birazı serin” değildir sadece, fazlasıyla dondurucudur. Isıtmayan bir hasret söz konusudur. “Kandil” benzetmesi şiirin kalbidir. Sevilen kişi bir ışık kaynağıdır ama yakıcı değil; merhametli, umutlu ve süreklidir. Kandil geçici bir parıltı değil, karanlıkta yol tutan bir sadakattir. Şair onu bazen gölgelerinde, bazen nefesinde, bazen gecenin kendisinde hisseder. Fiziksel yokluk vardır ama varoluşsal bir yakınlık sürer. “Başucumda olsan” tekrarları, bir arzu değil; bir imkânsızlık kabulüdür. Çünkü bu sevda artık gerçekleşmekten çok yaşatılmaktadır. Finaldeki “birazı hayat, fazlası ebed sevdiceğim” dizesi, ilişkinin ölçüsünü koyar: Bu aşk günlük hayatı aşmış, zamansız bir yere yerleşmiştir. Bu şiirin hikâyesi şudur: Sevilen kişi uzak olabilir, şehirler ayrılabilir, ama bazı sevgiler mesafe tanımaz. Onlar, insanın iç ikliminde yaşamaya devam eder.