Tüm yaralarımın,
Hem sebebiyim,
Hem de doktoru.
Önce itinayla yaralarım kendimi.
Sonra yine kendime koşarım.
Elim de bir pansuman seti.
İnsanın şiiri geldimi bir kere,
Vallahi tutamıyor.
İllaki onu bir yere yazacaksın.
Sen dursan bile,
Bünye tutamıyor.
Atacak onu vücuttan.
Ruhumda derin bir inme.
Hissetmiyorum artık,
Ben ölümüyüm sağ mıyım?
Bir yağmursan eğer sen,
Sakın,sakın dinme.
Hiç durma yürü bana,
Parça uydurulamıyor kalbe.
Bir sapı kulpu da yok ki tutalım.
Namussuz sanki kara kutu yekpare.
Aldırsam kalbimi ameliyatla,
Aşk bende baki kalır.
Seven yalnız kalp değildi ki,
Sorsan;
Seni serçe parmağım bile tanır.
Dün de yoktun.
Bu gün de yoksun.
Hangisi daha çok acıttı deme.
Hani zaman,
İlacıymış ya her şeyin.
Peh!
Karınca ambarı gibi,
Yüreklerimiz.
Asla tüketemeyeceğimiz,
Aşkları biriktiriyoruz.
Haydi karınca haklı,
Ardından geleni var.
Ne yazayım şimdi sana?
Ne diyeyim bilmem ki?
Kusurum bin bir olsa,
Dal yaprağa küser mi?
Gördün mü sen,
Akvaryuma küsen balık?
Küçük kalpler,
Biriktirdim içerimde.
Seni her gün,
Biriyle sevdim.
İşte o yüzden,
Her gün ilk günüydü,
Bazen çok istemektir,
İnsanın tek engeli.
O kadar çok istersin ki,
Olsun diye.
Daha hızlı koşması için,
Durmadan mahmuzlanan,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!