Şerefsiz Hayat Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Kayıp bir şehir gibiyim,
Hangi parçam nerede kalmış, inan bilmiyorum.
Gözlerimin maviliklerinde öldürdüğüm bu kaçıncı pembe?
Oysa mavi, pembe, yeşildi hayallerim.
Şimdi kınına küsmüş bir bıçak gibiyim;
Kesip atmak var dilimi bir hışımla, ama kıyamıyorum.

Ben, bana bile acımazken,
Senin bana acımanı nasıl beklerim? Nasıl?
Mütemadiyen yaptığım en iyi şey kendime yüklenmek,
Kimse suçunu kabul etmezken,
Tek suçlu benmişim gibi vuruyor yüreğimin sahiline
Sensizliğin dalga dalga gözleri.
Deniz kabukları denizi özler,
Ben ise kendimi...

Ne ara griye evrildi mavilerim?
Ben ne ara kaybettim kendimi?
Tanıyamıyorum ne ellerimi ne gözlerimi.
Öfke nöbetlerimin muhatabı yine yüreğim;
Ya bir gün duracak,
Ya da isyan edecek artık yeter diye.
Peki, ben kime haykıracağım içimdeki acılarımı?
Kime kusacağım yokluğunun dayanılmazlığını?

Ben, bu kadar sen olmuşken,
Nasıl yaşayacağım sensiz?
Şimdi yüreğimden sessizce uğurluyorum seni.
Sessiz harfler dilimi parçalıyor,
Zincire vurulmuş tüm duygularım,
Gözlerime tutunamayan yaşlar gibisin.

Bir yanım acı, bir yanım pişmanlık...
Bu "son" dediğim kaçıncı kadeh?
Şerefe diyecek mecalim bile yok.
Şerefine, hayat...
Bir büyük sen bitirdim,
Şerefine, şerefsiz hayat!

Bir beni mi buldun demek gelse de içimden,
Yuttum camdan sevgini
Ve kustum her damla kanla seni.
26.11.2024. 16:42