Sensizlikle Sen Şiiri - Osman Samet Geçer

Her sabah uyandığımda,
rüyalarımın izleri kalıyor yüzümde.
Orada, düşlerin en kuytusunda,
her zaman sen varsın,
bir yıldız gibi parlayan,
kendi ışığıyla zamanı durduran.
O rüyaların bitmesini istemiyorum,
çünkü seni sadece görmek değil,
hissetmek de başka bir hayat sunuyor bana.

Seni düşünmek,
bir nehir kenarında oturup
akışını seyretmek gibi.
Hangi yöne gideceğini bilmeden,
ama her dalgasında bir huzur bulmak…
Anlatamam seni,
kelimeler dağılır,
cümleler yetmez,
ve bazen susmak bile eksik kalır.
Ama seni düşünmek,
her seferinde yeniden başlar.

Kahve içiyorum her sabah,
ama seninle içtiklerimin tadı başka.
O kahveler,
bir güneşin ilk ışığı gibi içimi ısıtıyor.
Şimdi içtiklerimse sadece sıcak bir hatıra,
senin gülüşünden yoksun.
Seninle geçen zamanlar,
bazen bir nefes kadar kısa,
bazen bir ömür kadar uzun geliyor.
Yollar kısalıyor,
dünya küçülüyor,
seninle her şey yerli yerine oturuyor.

Zamanın içinde kaybolduğumu sanıyordum,
meğer seni bulduğumda
zamanı durdurmuşum.
Bir bakışın yetiyor,
bütün saatleri susturmaya.
Sensiz her gün,
uzun bir geceye dönüşüyor,
ama sen varsın ya,
o geceyi bile severim.

Bir gün tüm kelimeler tükenirse,
sessizliğimle anlatırım seni.
Bir rüzgarın taşıdığı kokun olurum,
gözlerindeki o derin mavide kaybolurum.
Son bir günüm kalsa,
o günü sonsuz bir geceye çevirirdim.
Sana bakarak,
"seni seviyorum" diyerek
zamanı bile kandırırdım.

Çünkü sen,
yalnızca sevdiğim biri değil,
nefes aldığım her şeysin.
Zamansız, mekansız,
her şeyin ötesinde…
Beni ben yapan her duygunun
tek sahibisin.
Ve bunu,
son anıma kadar haykırarak seveceğim.