Sensizlik bir duraktı inilmesi gerektiği ...

Sen gittiğinde anlamıştım
Yokluğunun şiirlere yansıyacağını
Şiirlerle yaşayacağını
Gittin bir ömür girdi aramıza
Uçsuz bucaksız haritaların yalnızlığı
Kanatları kırık kuşların şehirlere mahkûmiyeti
Gittiğin günün ertesi özlemiştim
Özlemiştim ve diyememiştim
Dün gibi hatırımda
Kokun üzerimden çıkıp şiirlere sinmişti
Bir fincan kahvenin hatırıyla
Şimdi ne zaman kahve içsem hatırımdasın
Şimdi ne zaman bir kuş görsem kanatlarına bakarım

Yoksun ya zeytin çekirdeklerine adını kazıdım
Tespih yapıp sabrını çektim
Sensizliğin vurduğu gecelerde
Nasıl bir neşter vurdun bu aşka
Hiçbir yönünden dikiş tutmuyor
Koskoca bir dünya girdi aramıza
Senin içinden geçenleri bilmek isterdim
Benim bu kadar dışa vurmuşluğum karşısında

Gittin gitmesine fotoğrafların elimde gülümsüyor
Kitap aralarına gizliyorum sensizliğimi
İyi olduğunu düşünüyorum
İyi olduğunu öğrendikçe bir şiir büyütüyorum
Bilirsin her şiir büyümez eksik kalır
Yarımdır her şiir içi dolmayınca
Yazılanı yanında olmayınca
Seninle bir kahve içmeyi özlüyorum
Seninle oturup karşından seni izlemeyi

Sonra zamanı düşündüm
Hani şu sensizlikte geçmeyi bilmeyen
Beş harfin içine sığdırılmış sövülesi kelimeyi
Seninle ne çabuk akıp giderdi
Etrafımda herkes zamandan şikâyetçi
Kimisi çabuk geçtiğinden
Kimisi hiç geçmediğinden
Herkes kendine göre haklı bir ben haksızım
Benim için zaman seninle durmalıydı
Zaman sendin, şiirde sen
Yazmaya başladığım bir türlü bitmeyen şiirim

Sonra bir geceyi düşünüyorum
Sessizliğine seni katıp
Bir gecenin içine
Aydınlığı vururken ay ışığı
Yanıp sönen yıldızlar eşliğinde
Komşu evlerden bir müziğin sesi
Masada bir fotoğraf, bir kaç kağıt parçası,
Mürekkebi az kalmış bir kalem,
Bir bardak demli çay ve çokça sen dolu
Müziğin sesi kesiliyor
Kalem konuşmaya başlıyor
Gözlerini alıp en baş köşeye oturtuyor
Peşinden ellerin geliyor
Sonrası sırasıyla tüm bedenin
En sona gülüşün kalıyor
Öyle ki kâğıda sığmayıp taşıyor
Kalem susuyor
Gülüşün geceyi sarsıyor
Biran sessizliği bozuyor gözlerin
Gülüşünü alıyor
Gözlerin gülümsüyor
Çay bitiyor, mürekkep, kâğıtlar uçuyor
Yokluğun hissediliyor
Sensizliğin vurduğu saatler
Özlemine kucak açmış
Bir şiir yarım kalıyor
Bir yürek özleniyor