Sensizliğin Günlüğü Şiiri - Aycan Köse

“Ne yapayım,
Bu şarkıyı unutmayı beceremedim”

Önce bitecek gibi başlamıştın,
Sonra,
Sonra yasım kadar büyümeye başladın içimde
Yüzünün yerini hayal
Gözlerinin yerini umut aldığında
Sende beni kaybettiğimi farkettim
Anladım ki,
Yaşım kadar küçük kalmıştım içinde..

Mevsimin elveda ile başladığı bu şehirde
Yokluğun rüzgara değmişti sanki,
Yağmur, yüzümü mesken diye tuttuğunda
Kaporasını peşin, kirasını altı aylık ödemişti artık.

Senliliğimle başlayan bu şarkının
Sensizliğimle devam eden nakaratında bırakılmıştı
Hayal sarısı bu yürek..
Belkide bu yüzdendi, unutmayı öğrenememem..

İbadetin bittiği, ihanetin başladığı
Sensizliğin günlüğünde,
Ölüme sevgi duymaya, hala başlamadım
Ama saygı duyuyorum, orası kesin..
Çünkü, çünkü:
En azından bana senden
Daha yakın..