Sensiz Yaşayamıyorum Şiiri - Halil Kumcu

İçimde susturamadığım bir ses var,
Sensiz yaşayamıyorum.
Her şey bir düş, birkaç görüntü,
Yokluğunu kalbime kabullendiremiyorum.

Sen herkessiz yapabilirsin belki ama
Ben sensiz yapamıyorum.
Yaram çürüyor beklemekten,
Kendi ölümümün arifesinde bekliyorum.

İçim delik deşik bir nişangâh,
Bir bozuk saat gibi sende durdum.
Nedir bu ağustos böceği kaygısızlığı,
Yalnız bir gözyaşında buluştuğum?

Gökte süzülen turna katarı gibi,
Bir avuç sudan paylaştığımız o anları özlüyorum.
Gülüşlerin susuzluğumu artırır,
Derin derin bakan göz bebeklerine hapsolduğum.

Ağustos ortasında zemheride gibiyim,
Ellerimden başladım üşümeye, ölüyorum.
Yabancı bir ülke gibisin,
Bir düş kazasında kahroluyorum.

Kalbinin sesi, yüzünün ve gözyaşının rengi,
Düşen yağmur tanelerine tutunamıyorum.
Sevmek ne tuhaf bir şey;
Kuşlar gibi hür bir sevda istiyorum.

Can pahasına adadığım hayatımın aşkını,
Eksik olan parçamla birleştirmek istiyorum.
Sevgi iyilikti, sevgi emekti hani,
Bu ömrü sana adadım diyorum.

Kör bir bıçak gibi keskin ve soğuk,
Yanımda kal, yaramda kal, sol boşluğum.
Gidersen bu yara kapanmaz,
Bir aşk daha eksik kalır, biter soluğum.

28 Ağustos 2024 / Çarşamba / Ankara