Sensiz (Düet) Şiiri - Şükrü Metin

Elenip kalburun altına düştüm
Ömrümün baharı geçerken sensiz
Sevdanın narında yıllarca piştim
Gönül hasretliği içerken sensiz
(Metin-i)

Köprünün altında çok sular aktı
Firkatin derinden bağrımı yaktı
Kendimi çöllere vurdum el baktı
Ak sayfam karardı açarken sensiz
(M.Fatih Kahraman)

İnan ki kalmadı yâr tuzum tadım
Yürekler burkuyor ah-u feryadım
Çırpınıp dururum kırık kanadım
Düşerim sanırım uçarken sensiz
(Metin-i)

El attığım dallar bir bir kırıldı
Terk ettiğim dostlar bana darıldı
Ben senden gidince kimler sarıldı
Kayboldum tenhada kaçarken sensiz
(M.Fatih Kahraman)

Bilmem ki acaba ben kime n'ettim
Saadet yüzüne hep hasret gittim
Hayretler içinde temaşa ettim
Dilim zehirini saçarken sensiz
(Metin-i)

Derdime dermandın canımda candın
Heyecan vererek coşturan kandın
Yapabilir miyim nasıl inandın
Ya sen rahatmısın naçarken sensiz
( M.Fatih Kahraman)

Beni âşık sanır belli bir kesim
Üstat karşısında çıkardım fesim
Metin-iyim gayrı bitti nefesim
Ahbabım kefenim biçerken sensiz
(Metin-i)

Artık hiç bir işe yetmiyor elim
Çektiğim dertlerden büküldü belim
Cennette vuslattır bil ki emelim
Sakın ha ağlama göçerken sensiz
(M.Fatih Kahraman)