Sensiz Bir Dakka Şiiri - Yusuf Pangal

Hayalin gezse de o an her yerde;
Canımdan bezdirdi sensiz bir dakka.
Beni mecnun gibi ıssız çöllerde;
Bin asır gezdirdi sensiz bir dakka.

Ne hududu vardı ne de ahiri...
Sadece bir ateş...Oldukça iri.
Canımı çok yaktı; tonla demiri,
Alnımda kızdırdı sensiz bir dakka.

Kor gibi kömürü bastı elime;
Ağzımdan çıkmadı tek bir kelime,
O güzel resmini,yanan kalbime
Bıçakla çizdirdi sensiz bir dakka.

Örümcek misali ördü ağları,
Çöl etti gördüğüm bütün bağları,
Buz gibi havada buzdan dağları,
Tenimde çözdürdü sensiz bir dakka.

Çok büyük demek ki aşkıma kini;
Yine etti bana edeceğini;
Direğe bağlayıp sevdiceğini,
Kurşuna dizdirdi sensiz bir dakka.

Cımbızla yoldurdu tek tek kaşımı;
Kimseler silmedi kanlı yaşımı.
Çivili tahtaya koyup başımı,
Taşlara ezdirdi sensiz bir dakka

Kalmadı kafamda bir damla akıl;
Köz oldu gönlümde sensiz her şekil;
Kanlı yaşlarımı gözümden değil,
Kalbimden sızdırdı sensiz bir dakka

Durmadan karşıma çıktı her yerde;
Kalemim kırıldı,kapandı perde
Suçluymuşum gibi mahkemelerde,
Katlimi yazdırdı sensiz bir dakka.

Sen gittiğin anda korkumu sezdi;
Değirmen taşında beynimi ezdi;
Azrail misali peşimde gezdi,
Kuyumu kazdırdı sensiz bir dakka.

Ayrılma yanımdan canımı dile;
Ayırdı bedenden ruhumu bile;
Yetmedi,çakala pençeleriyle;
Derimi yüzdürdü sensiz bir dakka.