Karacaahmet'e Doğru Şiiri - Yusuf Pangal

Ağaçlardan bir sedâ:Allah nûruna davet;
'Her gün ölen ölü'yü,bekler Karacaahmet.

Taş örülü merdiven,çimen kaplı uzun yol;
Yolun kenarlarında belki yüz binlerce hol.
Kapıdan içeriye yalnız bir kez girilir;
Erzâkıyla geldiyse; huzurludur misafir.
Ziyâret ki temelli,bir daha dönüşü yok;
Geriye döner mi hiç,yayından çıkınca ok?
Karanlık perdeleri,kalkıverir dünyanın;
Sonuna gelinmiştir,bitmez denen rüyânın.
Bülbüller,şarkı söyler; nûr kokulu havada;
Misâfir,-hazır ise-kavuşunca murada.
Mavi kubbeden ayrı yemyeşildir gökyüzü;
Bin bir bahardan güzel,yeni mekânın güzü.
Su akar,zaman akar; dualar serinletir.
Gül kanatlı melekler,musıkiler dinletir.
Yeni fasıl açılır muhâbbetin çarkında;
Ve özlenilen dostlar,artık daha yakında.
Arta kalan rüyâda,kalkar kıyama taşlar;
Mezarları içinde dimdik durmakta,başlar.
Toprağından,taşından belli olur talihi;
Mesuttur yatan ölü,hoş geçtiyse tarihi.
Gider ölümlü yalan; gelir ölümsüz gerçek
Sen,dünyadaki ölü; seni kimler gömecek?
Mutlakâ; göreceksin başardığında zoru;
Ölüm,kısa bir yoldur,özlenen dosta doğru

Azıcık bir şey kaldı,dostuma kavuşmaya,
Elvedâ çirkin rüyâ; hoş geldin asıl dünya!