Sensiz Şiiri - Özgür Köktürk

Puslu bir hüzündür yalnızlık
Şehir sislere gömülmüşken
Kendi sisinde boğulan...

Hep yanlış zamanların yangınıdır
İçimi ürperterek koşan çocuk
Sensizliğin kısırdöngüsünde...

Onlarca şiirim çalınmış
Uykuya dalmış sigarasız gecelerim
Çöl güneşi yakmış savunmasız tenimi
Savrulmuş rüzgârla
Ne çıkar
Hiçbirinde sen yoktun...

Seni istiyorum diyorum
Anlamıyorlar
Seni özlüyorum diyorum
Gülüyorlar
Seni çağırıyorum
Küfrediyorlar
Bilmiyorsun ki...

Duymuyorsun ki küllerin isyanını
Yaksam sensizliği alev alev
Yine sensizlik kalıyor
Ama yokluğun
Yanmadan sönmüyor ki
Yıldızlar birer birer kayıyor
Sensiz yaşamadan ölünmüyor ki...

Şimdi
Bütün özlemlerimin adını
Seninle birlikte anıyorum
Bütün hasretlerim hep sensin
Ve hiçliğim
Ve biçareliğim
Yoksunluğum hep senden yana

Düşün ki sabahın dördü olmuş
Düşün ki gözlerim buğulu
Düşlerim karmakarışık...

Sular susar
Utanır şafak uslanmaz yalnızlığımdan
Sen habersiz uyursun
Sensizlik gelmiş yine
Gelsin
Buyursun! ..