Sensiz Şiiri - İsmail Alkan

güneşin batışı gözlerin...
saçların bir meltem esintisi.
sensizlik cehennemin kendisi
ve senden haber alamamak kör bir çukur...
halin nice?
gözlerin sevincin mi kederin mi müjdeleyicisi?
Kınalı Ada şu an seninle bahtiyar mı?
yoksa benim gibi sensiz bedbaht mı?
ya o kaldırımlarını arşınladığımız üsküdar
özlüyor mu ayak seslerimizi?
Salacak, Kız Kulesi ve Sarayburnu soruyor mu bizi?
Kabataş'a kalkan son vapur
süzülürken boğazda...
Fethi Paşa, Beyoğlu ve Haliç
selamlıyor mu sevgimizi?
Ah! Eminönü'nün dili olsa da konuşsa...
anlatsa bizi
Süleymaniye tarihe kapı açsa
alsa bizi, yaşasak eski bir İstanbul sokağında
o taş sokaklarında gezdiğimiz Beyazıt ve Divanyolu
kalksa ve arasa bizi
yorulsak Bab-ı Ali'yi çıkarken
bir soluk alsak Türk Ocağı'nda
içsek senle bir yorgunluk kahvesi
Çorlulu Ali Paşa Dergahı'nda
insek ordan Sirkeciye
yolda Gülhane parkına baksak
ceviz ağaçlarının arasında
Cem Karaca'yı arasak...
ve en sevdiğin sokakta otursak gece
tek bir kelime etmeden konuşsak,
seni ve İstanbul'u...
sensiz...
istanbul'suz...
uzakta... ta Antakya'da...
anlatsam seni
Uzun Çarşıya, Harbiye'ye, Kurtuluş'a
ve isyandaki Asi'ye...
sever mi ki seni İstanbul kadar
özler mi, yollarını bekler mi?
ve sorabilsem biraz mahcup biraz sıkılgan
olur mu ki senle beyazlar içinde bir manzarası...

Molla Kasım