Sen Hala Altı Yaşındasın Şiiri - İsmail ...

Sen Hâlâ Altı Yaşındasın

Sen altı yaşındaydın...
Ben yedi...
Saçların örgülüydü o zaman
Gözlerin çakmak çakmak
Sek sek oynardın Cankurtaran'ın taş döşemeli yollarında
Bense izlerdim seni
Yanına yaklaşmaz,
Uzaktan bakardım
Saçların rüzgârda salınır
Gözlerin iteklediğin taşa takılırdı
Seni izlediğimi anlamazdın o anda
Oynardın sadece,
Zaman ve mekân yok olurdu nazarında...

Sen altı yaşındaydın o zamanlar
Bense yedi...
Sabırla evden çıkışını beklerdim,
Pamuk helvacı geçince
Gıcırdayarak açılırdı ahşap kapınızın sol kanadı
Koşarak çıkar, pamuk helva alırdın
Hızla dönünce ahşap kapınıza doğru
Saçların savrulurdu yarım ay çizerek
Savrulurken yüreğim takıldı uçlarına,
Sen farketmedin...
Saçlarındaki ağırlığı hissetmeden
Çekip eve gittin,
Hiç çözülmedi
Sen hiç bilmedin...

Sen altı yaşındayken...
Ben yediydim...
Çok yaramazdın sen,
Kedileri kovalar
Mahallenin çocuklarını döverdin
Annen kızınca,
Dayaktan kurtulmak için halanlara kaçardın
İşte böyle bir günde,
Rüzgâr gibi geçtin yanımdan
Rüzgârına kalbim takıldı
Onu da alıp götürdün

Sen altıydın...
Bense yedi yaşında...
Saçlarını örer çıkardın sokağa
Baban ardında pervane olurdu
Yürürdünüz Sultanahmet'ten Sarayburnu'na
Sana yüzmeyi…
Bir de kavga etmeyi öğretirdi
Hırçınlığın o günlerden kalma...
Yakışıyordu ama sana...
Yanına kimse yaklaşamıyordu
Bense hep uzaktan baktım
Yüreğimde gizli kaldı sevdam
Dil sana meftunda...
Bense pervane...

Sen hâlâ altısın...
Ben de hâlâ yedi yaşında...
Günler aylara,
Aylar yıllara karıştı
Bir çırpıda yirmi yedi oldun
Hiç büyümüyordun gözümde,
Hem de hiç...
Hep o küçük tatlı kızdın sen,
Bense peşinde,
Seni izleyen gölge...
Şimdi uzaksın benden...
Seni göremiyorum
Saçların örgülü mü değil mi bilmiyorum.
Sokaklarda ne taş döşeme kaldı
Ne de asırlık ahşap binalar
Pamuk helvacı bile geçmiyor artık buradan
Yüreğim hâlâ saçlarında asılı
Hâlâ sevdan içimde saklı...
Bu hiç bitmeyecek
Ve sen…
Hiç bilmeyeceksin...

Molla Kasım