Seninleyken kendimi.. Şiiri - Yavuz Yılm ...

Seninleyken kendimi..
üstünde şeffaf basamakları olan, bir gölün üzerindeymiş gibi hissediyorum.
Öyle ki..Affedilmessi kolay hatalarda bile üzerinde durduğum o şeffaf basamaklar..
Çözülüyor..Kendimi saniyeler içinde suyun binlerce metre altında buluyorum.
Derinliğin arğmağan ettiği o karanlıkta bir hiç gibi yok oluyorum..
Çok korkuyorum, bilemezsin. Çözüldükçe, parçalandıkça,yok oldukça!
Gözyaşlarım bile belli olmuyor ki!
Beni kurtarabilecek ışığın sanki solmuş ve hiçliğe karışmış.
Neden..Neden! Birden yok oldun,anlamaya çalışıyorum, anılarımızda dolaştıkça
Hiç bir şey bulamıyorum.. Keskin bir yara, kalbini acıtan bir söz,boş gözler..
Boş gözler,ne zaman geriye çekildi bizden öylece? Bıraktı bizi sessizlikte..
Solgun atıyor kalbin..
Her şey soğuk..
Can acıtıyor..
Bu karanlık..
Peki sana o karanlığın altından bir soru soruyorum..
Ben bile ilk basamaklarda düştüysem kimler daha ötesine geçebilecek?