Seninleyim Şiiri - Ayşe Akay

Bu sabah ne kadar güzeldi anne!
Derin bir uykunun ardından
Görülen o güzel rüyalardan
Bir öpücükle kaldırılmak ne güzel...
Bu yıl yağan karı sen müjdeledin
Babam, ben, sen pencerenin kenarında
Hayran kaldık o güzelliğe bir kez daha
İçimiz kıpır kıpırdı, gözlerimiz ışıl ışıl...
Bu yıl yağan ilk kardı;
Oysa, oysa senin gördüğün son kar...
Sabah bizi uğurladın güler yüzünle
Ne heyecanlarla, umutlarla çıktık evden
Babam işe, ben okula, sense evde.
Bilirsin anne ders, tenefüs, oyun
Bir de yağan şu güzelim kar
Bilmiyorum, mutluydum işte...
Derken akşam oldu, biz eve geldik
Ama sen yoktun anne.
Ne kapı açıldı, ne sen bizi karşıladın
Komşular çıktı dışariıboynu bükük
Öğrendik ki hastalanmışsın anne.
Koştuk, gittik hastaneye
Hastane girişiydi anne!
Yanımızdan bir sedye geçti
Üzeri örtülüydü
Üzüldük, yazık dedik
Oysa kime yazıktı anne?
Bir hemşireye seni sorduk
Bize o sedyeyi gösterdi anne.
Allah, dedim! Annem gitti, yok
Yani benim güzel annem artik ölü müydü?
Anne dedim, kostum yanına
Senden çıt yok
Niye anne, niye konuşmuyorsun?
Melek yüzlü annem, anneciğim,
Sunu hiç unutma:
Her şeyin bir nefese bağlı olduğu şu dünyada ben seni alacağım tüm nefeslerde seveceğim. Ama şunu da unutma; ne kadar nefes alacağımı bilemem. Belki bir, belki bin. Ben hep seninleyim ANNEM...