Senin olurdu... Şiiri - Belgin Turan

Hiç böyle çatışmamıştı, çaresiz kalmamıştı gönül,
kesip atmak, zor olmamış, incitmemişti içimi,
yada başlamamak elimdeydi senden önce.

Bir yandan her şeyden çok arzularken seni,
öteki yanım reddediyor, yok sayıyor yaşanılan her şeyi.
Dolaşıyor ruhum en derin, en gizemli kuytularında
çırpınıyor bedenim, bedenim ki, ellerine tutsak
tıpkı hayvani bir açlıkla kaybediyor kendini.

Tam alışırken nefesine, nefesim, huzur verirken sesin,
hüzünlü gülüşünde, duyarsızlığında sinsice
çocukluktan kalma bir acı yalayıp geçiyor boğazımı.
Kaçmak istiyorum, kaybetmek izimi, tozumu.

Bensiz ol diyorum, nasılsa çok seçeneklerin,
gönlünü boydan boya ele geçirmemiş,
nasılsa bir yabancı, el gibi yüreğim, yüreğine.

Kollarında gizli kelepçelerin, seni zehirlerken içten içe
sana ulaşmanın yollarını yasakla kapatıp yüzüme.
Sonra nerdesin? Diyorsun. Sesinde sitemler oynaşıyor
donup kalıyorum. Hayır aksine konuşuyorum,
durmadan hem de, asıl sözleri kuyulara atarak.
Anlatıyorum, bebekler gibi dinliyorsun.
Yine baştan çıkıyor yine açılıyor kapılarım sana bir bir.

Bende beni bitiren karmaşaya sebep nedir?
Der gibi bakıyorsun, en tatlı hallerinle.

Biliyorsun sebebini aslında, ruhuma seslensen
yelken açsan bir gün onun katmanlarına.
dinlesen, okşasan şefkatle, belki içten bir sözle
belki bir buket sevgi yumağıyla
yani bir yol bulsan, o da senin maharetin olsa
anlardın, ruhumun dalgalarını
belki dindirirdin feryadını usulca.

Misal bir gün, gönül dünyamda dolaşsan
onun arzularına kucak açsan şöyle korkusuzca,
kazanırdın, işte o zaman senin olurdu
coşardı, uçardı, anlam bulurdu,
benim sandığım her şey.

Belgin Turan 17/12/2009