Seni Seviyorum Tanrım Şiiri - Özgen Aydos

’seni seviyorum Tanrım'

Seni seviyorum Tanrım,

Seni seviyorum Tanrım,

Ne olur düşüncelerimin de benimle birlikte ölmesine izin verme’’

Yazmışım, edemediğim bir intihar mektubunun başına. İsa’nın gidişi, İsrafil’in gelişi,

İsrail’in çöküşü gibi olmamıştı. Aniden olmamıştı. Hatırlıyorum, hava soğuktu, sigaranla yakmıştın montumu, kazağımı ısırıyordum. Utanıyordum. Acımasız cümlelerin dudağımı ısırmıştı, sözlerim kan olmuştu, tükürememiş, boğulmuştum o vahşetin içinde.

Yavaştın. Birazdan ölecekmişçesine ağır ağır konuşurdun, nefesin kulağımı öperdi.

Yavaştın, kelimelerimi öldürdün sonra duyularımı ve duygularımı. Bir seri katil titizliğiyle topladın cinayet aletlerini, ölmedim sevgili, bekledim, dönecektin,sana yüzümü bağışlayacaktım. Yaralarla yaşamak kolay değildi sevgilim, iğrenir gibi bakıyordu insanlar, çoğu acıyordu, bazıları tütün getiriyordu basmak için. Her an mikrop kapacak bir yarayla yaşamak kolay değildi sevgilim, uzak tuttum kendimi tüm adamlardan.

Musa’nın dirilişi, Meryem’in doğuşu, Lilith’in kaçışı gibi olmamıştı. Aniden olmamıştı. Alışmak, kitap kesiği gibi iz bırakıyordu parmaklarımda, kan akmıyordu, irin çıkmıyordu ne varsa içime işliyordu, organlarıma yerleşiyordun. Havluya sürülüyordu gözlerin, kapıyı ellerinle açıyordum, saçlarını süzüyordum. Her sabah çay bardağına söndürüp sigaramı, abdest alıyordum. Ölüm yokluyordu kalbimi arada bir, aklımı kaybediyordum köşe başı çocuklarında. Alışmak, başka ülkelerde yaşamaya benziyordu. Ait olamıyordum hiçbir toprağa. Dost ağızlar şekil değiştirmiş, aptallıklarımı haykırıyorlardı. Hepsi dünyayı kurtaracak kadar akıllılardı, bu yüzden inmek istedim, müsait bir yerde. Güldüler.

Ses etmedin sevgilim

Ben de bu aşka

Es verdim.

Esir düştüm zamana. Saklandığım kalabalık dağılınca fark etti tanrı beni, melekler günahlarımı sobeledi. Yaktığım ateşlerin içinde yanmama karar verdi Tanrı. Kaderimi yazmadığını geç anladı, tuttu bana bir önsöz yazdı;

-denizi olmayan ülkelerde yaşamaya mecbursun’’.

Sonrası kocaman bir boşluktu sevgilim.

Gözümü açtığımda, adı olmayan bir kasabanın, yağmur yüzlü adam gülümsüyordu. Tuhaftı, ne sana benziyordu, ne kadınlara ne çocuklara. Bu dünyaya ait değildi. Bu dünyanın ölçüleriyle tarif edilemezdi. Tutamadım kendimi bir kılıf biçtim ona da, kınadım bana benzemeyen yönlerini, mükemmel oluşuna küfürler ettim. Öpüverdim bir akşam,dudaklarını kanadı,koştu, gitti.Oysa bir aşkın vahşetle başladığını bana sen öğretmiştin! .

Yalan diyemem. Sen böyle beslenmiştin, kadınların sana yaralarını bırakmışlardı, hiç doğmayacak çocuklarını yatağında düşürmüşlerdi. Bense çocukluğumu düşürmüştüm.

Aniden olmuştu büyümek, travma izlerim senden kalmaydı. Bu yüzden gidemedim, kaçan adamın ardından. Sustum. Gözden kaybolmasını bekleyip, günahlarıma geri döndüm.

Onları sevmeyi, sarmayı ve tanrıdan korumayı öğrendim. Şeytandan bir yardım almadım hepsi kendi marifetim.

Öğrendim sevgilim, bir aşkın aşk olması için iki kişinin fazla olduğunu, sevişmek içinse tek el yeterdi. Öğrendim sevgilim, sevmek için bedelini ödemen gereken bir bedene ihtiyacın olmadığını. Öğrendim ve unuttum sevgilim. Bilmek ağırdı çünkü her daim küçülen omuzlarıma.

Tüm şehirleri

Adamları

Çocukları

Ve anaları geçtim.

Bir adamla sevişip,

Ona benzeyen çocuklar doğurmak isteyen

Bir ana olmaya geldim.

Geçtim ve sana geldim.