Sana dair ne varsa
gölge gibi çekildi bir akşam.
Ne kırıldım,
ne de bağırdım ardından
sadece sustum,
Adını duymayan odalar vardı içimde
ve sen,
o odalarda yürümeyi unuttun.
Eksilen bir eşya değildi;
ben, seni taşıyan
eski bir zamandan
çekildim usulca.
Artık hiçbir şiir
sana yer bırakmıyor mısralarında.
Yolunu bekleyen perdeler
çoktan sarardı
ve ben,
gözlerimi uzaklara değil,
bir iç çöküntüsüne çevirdim.
Seni içimde bıraktım…
Çıkasın diye değil,
unutayım diye de değil
sadece,
bir hatıra gibi değil de
bir sızıntı gibi
sessiz kalasın diye.
Artık konuşmuyorum seninle,
iç sesimi bile senden arındırdım.
Ama yine de
bir şarkının en yavaş notasına
adın saklanıyor bazen…
ve ben,
hiç bilmediğim bir hüzünle
bakakalıyorum boşluğa.
Anladım sonunda:
Seni içimde bırakmak,
kapıları kilitlemek değilmiş
o kapılardan
kimsenin artık geçemeyeceğini
kabullenmekmiş.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 2.8.2025 07:40:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!