Seni Bana Sordum Şiiri - Sevinç Kavuk

Değerli bir arkadaşımla sohbet ederken söylemişti; eğer bir gün kendini anlat diye sorulursa hem sevinirim bu ilgiye, hem şaşkınlık bürüyor, nerden, nasıl başlanır diye…

Anlayabilmek için arkadaşımı, onu bana sordum: Kendini seven insan arkadaşını sevmez mi hiç diye bir sona dayandım… ilgi sevindiriyor, sevinmekten doğuyor sevgiler aşk renkleriyle ve arkadaş güzelliğinde.

Daha yakınlarda bir lise kitabında arka-taş diye bir konunun işlendiğini okumuştum. Eskiden ok atarken sırtlarını kayaya, taşa dayarlarmış, zamanla arka-taş arkadaş diye süregelmiş ve bugün arkadaş güzelliğinde arkadaşlıklar yaşıyoruz hâlâ…
Allah Türkiye’mi sevenlerden ve koruyanlardan yoksun bırakmasın, Türk’ü ve Türklüğü anlamayı nasip etsin her kişiye ve kişiliğe

Antoloji’ye yine teşekkür doldum. Ne güzel düşünce bu pasaj, ne güzel seyr-i alem bu pencere… Çalışmalarınız, destek ve emekleriniz Türkiye’me ve Türklüğe yakışıyor, genç Cumhuriyetimiz gibi sonsuz ve ebedi. Antoloji.com bir daha kutlu olsun.

Seni bana sordum
En iyi ben bilirim diyemeden takıldım
Kendimi en iyi ben biliyor muyum diye
Hep yaptığım doğallık gibi yine
Senden bana kaydım, sessizce
O denli derin saygı
Ve yine hep o sevgi ötesinde
Ben kimim, nerden gelmişim
Önemi, bilmem için gerekli sadece
Ama ne oldum, ne yapıyorum kendimle
Bu hep taze, hem teşekkürüm geçmişe
Ve yüz akı, rengi, bendi, geleceğe
O her yaklaştıkça bendeki sen’e
İçimde uyanan sadece
Yüreğinden açılan o bir pencereden
Kendimi gördüğüm o sadelik, içtenlik
Yazılan sanki bir şiir, söylenen hep bir rast makamı
Ruhu dinlendiren bir şarkı, gözü renklendiren tablo
İç serinleten bir duâ, o denli muhteşemlik ve ötesine

Doğan sımsıcak o güneş
Geceyi aydınlatan ay gibi yine hep sevgi
Aklı başında hesaplara

Gelişine hamdolsun, şükür gelmediğine de
Benden sana kaymanın zamanı sanki
Ben, alıp o çocuğu düşlerimin ötesine
Seve seve taşırım yüreğimin köşesinde
Aşk bahçeleri renklerinde koklaşmaya ve seninle…

1 Ağustos 2006