Sana çok şiirler yazdım. Çok şiirin içinde öldürüp, yeniden yaşattım. Bir ayrıldım bir barıştım. Bir bütünün içine sığmaz olduk. Bir şiirin içinden taşıp giderken hep eksiktik, eksiltilmiştik. Bizim tam olmamız demek, tüm kuralların altüst olmasına eşdeğer tutulur olmuştu. Şimdi iki yarım, bir tama dönüşememe sancılarıyla savrulup gitmekteyiz. Yönünü bilmez, önümüzü göremez oluşlarımızla... Şimdi anlıyorum ki; ne şiirler yaşatabilmiş seni, ne de ben öldürebilmişim seni. Sen kendi dünyanın içinde kendi çıkmazlığına, ben senin ulaşılmazlığının esaretinde yaşayıp durmuşuz. Her şeyden habersizce...
Bana dünya ' yı sorma sakın...!
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...
Devamını Oku
Çünkü ben ; onunla dönmüyorum...
Bana insanları sorma sakın...!
Çünkü ben ; onlardan uzak yaşıyorum...
Bana kendimi sorma sakın...!
Çünkü ben ; kendimi sende arıyorum...




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta