Düğümü çözülmüş yalnızlığımızın, yalnız değiliz bunca kalabalıklar içerisinde gönül gözüyle bakarken birbirimize. Kabuğunu çatlatıp gözlerini dünyaya yeni açan bir kuş şaşkınlığı üzerimde, dalından yeni koparılıp köşeye bırakılan bir çiçek canlılığı, durdukça solmaya yüz tutan… Sessiz bir gece sensizliğin özlemini anımsatıp dururken, sessizdir gece kendi içine dönük, içinde yoksunluğun daha içine yoksunluğum... Şimdi uykusuz kalışıma mı yanayım, sensiz oluşuma mı, uykuya dalıp gittiğimde sensizliği getiremediğime mi? Sana sevgi dolu, aşk dolu yazılar yazmak istiyorum demiştim. Sen bana gerçeğini yaşatıyorsun demiştin. Seninleyken yazmadıklarım dökülüyor şimdilerde yüreğimden. Sensizliğin nasıl bir özlemi doğurduğu, sensizliğin aslında kimsesizliğim olduğunu... Seni yazmak mı güzeldi yoksa yaşamak mı? Her ikisinin içine saplanıp kalışlarım, bir yanım çıkmak isterken diğer yanımın teslimiyetiyle...
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 22.10.2014 21:43:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!